Regelmatig komt ons hondje Kwiebus in mijn verhalen ter sprake. Ze is een Shih tzu van 9 jaar oud en heel leuk, lief en lui. Vooral dat laatste, maar ze kan ook flink te keer gaan, als anderen haar terrein betreden en dan gaat ze volledig in de aanval.
Zo klein als ze is, heeft ze geen angst voor grote honden en vanuit de tuin of vanaf de bank met uitzicht op straat laat ze dan ook duidelijk van zich horen. Tijdens het wandelen moet ik ook zo nu en dan haar uitrolbare riem inkorten, want als ze het op haar heupen heeft, gaat ze achter voorbijgaande fietsers aan. In al deze gevallen heet ze geen Kwiebus meer, maar noem ik haar “Trut”. Ik waarschuw onze kleinkinderen dan ook altijd, dat Kwiebus een hond is en dat die nu eenmaal een aantal afweermechanismes hanteren, namelijk blaffen, grommen en in het ergste geval bijten. Gelukkig heeft ze dat laatste nog nooit echt gedaan.
Naar aanleiding van de column “Ge doet toch ôk un stukske over ons schrieve?” ontving ik twee reacties van mensen, die vroegen of ik iets onder de aandacht wilde brengen. Vandaag handelt het over honden, volgende week over sport.
Ik werd door iemand gebeld, die werkzaam is bij Post NL in Mill en in deze dus een ervaringsdeskundige is voor wat betreft de relatie tussen postbodes en honden. Elke hond wil zijn eigen territorium verdedigen en zij herkennen echt wel die persoon op de fiets, die bijna elke dag in dezelfde kledij aan hun voorraam voorbij loopt, het paadje naar hun voordeur betreedt en dan ook nog eens hun brievenbus laat klepperen of zelfs het lef heeft om bij hen aan te bellen. Hierover wordt nogal eens wat lacherig gedaan en ook in films leverde vooral vroeger het slechte contact tussen de brievenbezorger en de vrolijke viervoeter regelmatig komische taferelen op.
Deze postbode wilde graag haar verhaal kwijt, dus bij deze. Een collega van haar is enige tijd geleden serieus aangevallen door een hond met alle gevolgen van dien.
Ook alle andere collega’s hebben vervelende aanvaringen gehad met honden en zij voelen zich vaak angstig bij het uitoefenen van hun beroep, als er een hond in hun buurt is.
Nou zult u misschien denken: dat valt toch wel mee, want de meeste baasjes hebben hun hond toch aangelijnd?
Inderdaad, de meesten wel, maar vrijwel altijd aan zo’n uitrolbare riem, waardoor de hond nog voor zeker 5 meter vrij spel heeft en alle kanten op kan. Dus heel regelmatig worden de postbodes belaagd door een hond en rent deze al blaffend op hun fiets af. Helaas zijn het niet alleen de honden, die in de aanval gaan. Ook de baasjes kunnen soms onvriendelijk reageren, als een postbode hen vraagt de hond aan te lijnen of kort te houden. “Waar ze zich mee bemoeien” en dat “ze zich niet zo moeten aanstellen”, is jammer genoeg een veel gehoorde reactie.
Gelukkig zijn er ook nog aardige baasjes, die de angst begrijpen, maar een deel van hen reageert ook nogal eens met “Hij doet helemaal niks”. Dat is natuurlijk heel goed bedoeld, maar dat kun je bij een hond nou net niet zeker weten, want je meest trouwe vriend is aan de andere kant van nature eigenlijk niet te vertrouwen.
Ook onze leuke, lieve en luie Kwiebus niet.
Rest mij alleen nog de vraag: wat is jouw grote angst?
Marja Verheijen,
