‘Goede morgen’ appte mijn buurman Marwan. ‘Over een half uurtje?’ appte ik hem terug. We hadden afgesproken om een gesprekje te voeren en dan kon ik daar mooi een column over schrijven. Leerde ik de buurman ook weer wat beter kennen.
Ongeveer zes jaar woont Marwan in Mill. Hij woont graag in een dorp en waardeert de rust vertelde hij me al eerder. In februari is hij Nederlander geworden vertelde hij me trots. Hij voelt zich Nederlander maar in zijn hart is hij ook Tunesiër. Marwan heeft twee broers en een zus. Een broer woont in Frankrijk en de andere broer en zus in Tunesië. Als moslim heeft hij net de ramadan achter zich en ik vraag hem of dat niet moeilijk was. Overdag niet eten en ook niet drinken, ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken. Hij vertelt me dat hij daar geen moeite mee heeft behalve als de ramadan in een periode valt wanneer het erg warm is. Hij is een paar kilo afgevallen en dat is uiteraard mooi meegenomen.
Als Marwan bij mij komt kijkt hij altijd naar mijn boekenkast. Zijn vader is een zeer belezen man en heeft veel boeken. Marwan leest ook graag en met name over Geschiedenis. Dat heeft eerlijk gezegd niet direct mijn interesse en ik weet er ook weinig van. Er is nauwelijks iets blijven hangen van wat ik op school geleerd heb. Ik weet dat de Nederlanders handelsreizigers waren en ook de nodige dingen hebben gedaan die niet de schoonheidsprijs verdient. We hebben het echter ook regelmatig over het geloof en over de zin van het bestaan. Over God en hoe we God kunnen zien of duiden. Hoe te leven, wat de bedoeling is van het menszijn en daarin kunnen we elkaar uitstekend vinden.
‘Beter een goede buur, dan een verre vriend’ is een mooi gezegde en wat dat betreft heb ik vele fijne buren. Marwan is al een paar keer op mijn verzoek over de poort geklommen. Deze zat op slot en ik durfde er niet overheen te klimmen. Ik was weer eens mijn voordeursleutel vergeten en een reservesleutel lag binnen handbereik, in de achtertuin. Maar dan moest ik wel door de poort heen. Voor een jongeman een peulenschilletje om over de gesloten poort te klimmen maar voor mij een brug te ver.
Marwan komt uit Sousse. Een stad in het oosten van Tunesië aan de Middellandse Zee. Lang geleden, toen hij nog niet geboren was, ben ik daar eens op vakantie geweest. Ik heb daar dierbare herinneringen aan. Hij vertelt me over het eten, lamsvlees wat veel gegeten wordt en hier moeilijk te verkrijgen is. Over verse vis uit zee, die heel anders is dan de gekweekte vis, die hier voornamelijk aangeboden wordt. Er wordt veel met kruiden gewerkt met name Tunesische harissa, een pittige pasta van rode pepers, knoflook, olie en zout. Soms worden hier specerijen aan toegevoegd zoals: komijn, kurkuma, zwarte peper, paprika, kaneel, karwijzaad en of korianderzaad. Trots laat ik hem de olijfolie uit Tunesië zien die ik gebruik, een van de beste heb ik me laten vertellen. Als het gesprek op Hollandse kaas komt haakt hij af, wel feta en mozzarella en tja dat valt toch ook onder de noemer kaas.
Ik vraag hem of zijn werk op kantoor bij van Hout hem bevalt en hij vertelt me dat hij het prima naar zijn zin heeft. Wat hier duidelijk anders is ‘Tijd is tijd’. Als je in Tunesië met iemand afspreekt dat komt het niet zo precies en heb je veel ruimte om wat wij noemen ‘te laat’ te komen. Dat heb je in veel zuidelijke landen. Dat zo heerlijk rustig en ontspannen in het leven staan heeft ook wel iets.
Dankjewel Marwan voor ons fijne gesprek.
Tilly Gerritsma, Mill
