Mijn oudste en mijn jongste zoon houden wel van een feestje. De tweede en derde zoon slaan feestjes liever over. Je hebt grote en uitbundige feesten en klein maar fijne feestjes.
Afgelopen donderdag had ik een binnenpret feestje en dat is hartstikke fijn. Ik weet ook niet of een feestje echt gepast is maar ik vond van wel. Ik voelde me blij en opgelucht, het zat er op.
Ruim drie weken pendelde ik ieder dag, behalve het weekend, op en neer naar Beugen naar het Maasziekenhuis voor Radiotherapie. En afgelopen donderdag was het de laatste keer. ‘Kun jij de foto even oppimpen?’ vroeg ik aan mijn schoondochter die hartstikke goed is in zulke dingen. Het apparaat wat hopelijk gezorgd heeft dat ‘het kwaad’ verdwenen is heeft voor mij zijn diensten bewezen en ik wil het graag versieren en bedanken voor zijn aandeel in mijn herstel. Tegelijkertijd ben ik blij dat ik niet meer van zijn diensten gebruik hoef te maken en dit deel kan afsluiten.
‘Wist je dat dit gebouw (radiotherapie) muren heeft van anderhalve meter dik, vijf meter hoog en een verdiepingsvloer met een dikte van tegen de twee meter’ zei een man tegen me in de wachtkamer. ‘Dit allemaal om te voorkomen dat bestraling door het beton gaat’ besloot hij zijn verhaal. Hij vertelde me dat hij dit gelezen had in het boek wat over het project geschreven was. ‘En daar moeten wij onder liggen, onder die bestraling die niet door het beton mag’ antwoordde ik hem. Onder liggen is feitelijk geen goede woordkeuze, het apparaat bestraalt en ja daar moet je wel voor gaan liggen.
Ha alweer een fase verder en ik hoop eerlijk gezegd dat er niet zoveel meer komen want ik heb een beetje medelijden met mijn lijf. Wat moet het hard werken en bijkomen van de schok dat het bestraald is. Ik voel het als een aanval, goed bedoeld en met de beste intentie, maar toch. Het is hard werken voor een lichaam en daarvoor is het maar goed dat de geest in een opperbeste stemming blijft of dit in ieder geval blijft nastreven. Want als het lichaam niet optimaal functioneert en de geest ook zijn kop laat hangen dan wordt het moeilijk. Donderdag had ik dus een klein of feitelijk een groot binnenpretfeestje. Ik deelde het wel met anderen maar de feestelijke stemming werd voornamelijk in mezelf gevoeld. De volgende dag mocht ik me eindelijk weer eens goed douchen en de lijntjes op mijn lijf die me vijf weken ‘getekend’ hadden mochten er wat mij betreft af. Dat niet helemaal lukte is een ander verhaal. Maar alles slijt en vervaagd dus dat komt wel goed.
Aankomende week zijn twee zonen, mijn ex-man en mijn moeder jarig dus ik ga nog even verder met feesten. En er ligt nog van alles in het verschiet dus hoe mooi kan het leven zijn. Bijzonder dat er naast pijn en verdriet er ook blijheid is en mag zijn, zelfs moet zijn wil de weegschaal niet doorschieten naar de andere kant. Wat maakt me vandaag blij? Vanavond slapen in en onder heerlijk gewassen beddengoed. Kinderen zien spelen in een grote plas water wat eigenlijk een grasveld behoort te zijn. De temperatuur buiten is heerlijk en het regent niet. De natuur staat volop in bloei. En omdat ik gisteren onverwachts uitgenodigd werd bij een collega van FAB om te blijven eten, heb ik het vandaag gemakkelijk want het eten had ik gisteren al klaar. Mijn feestje gaat dus nog even door en ik ben blij en dankbaar dat ik de slingers, de ballonnen en de bloemen van het leven kan zien.
Tilly Gerritsma
