Een paar maanden geleden hebben we een keukentafelgesprek gehad zoals dat zo mooi heet. Het keukentafelgesprek speelde zich echter af in de huiskamer om de simpele reden dat de keuken geen tafel met vier stoelen bezit.
Van te voren hadden we, mijn zoon en ik, een gesprek gehad met de ambulante begeleiding en daaruit was de wens voor een keukentafel gesprek gehonoreerd. Je kunt natuurlijk niet zeggen dat er in al die jaren niets gebeurd is. Dat is zeker niet waar, maar we, mijn zoon en ik, vonden het de hoogste tijd voor verandering. Het heft in eigen handen nemen, initiatief nemen word niet altijd gewaardeerd bij het GGZ maar ook deze verandering, leren samenwerken, is mijns inziens erg belangrijk. Na enig gezoek werkt mijn zoon sinds enkele maanden in een grote tuin bij een oud klooster. Enkele weken geleden vertelde hij dat ze zaterdag open dag hadden en ik wilde graag eens kijken waar die mooie werkplek lag. Samen met mijn ex-man en mijn zoon als begeleider gingen we het terrein verkennen. Fantastisch wat een mooie plek was dat en wat had men door het harde werken al veel veranderd. De borders lagen er keurig bij, een kruidentuin, een rozenperk, een verborgen vijver en vroeger had een beetje achteraf tussen de bomen een stal met twee varkens gestaan. Met een beetje verbeelding zag je ze nog scharrelen achter het vervallen muurtje wat eens een stal was geweest. Een lange rij met veel compostvakken, keurig afgescheiden van elkaar. Waarom dat nodig was, geen idee. Maar er zal beslist een verhaal achter zitten voor het nut hiervan. We zagen een oude bunker die op instorten stond en wat vroeger een kruitopslag was geweest. Even waren we terug in een tijd die ver van ons verwijderd lag. Onze fantasie sloeg lichtelijk op hol en werd aangewend om de meest spannende avonturen te creëren. Eens was het huis van een rijke koloniaal (rietsuikerplantages) geweest en later van de broeders en monniken. Uiteraard stond er ook een kerk. Buiten vonden we een andere bunker. De monniken konden vroeger via een ondergrondse tunnel naar het Wilhelmina ziekenhuis lopen, vertelde mijn zoon. Inmiddels is de tunnel ingestort en het Wilhelmina ziekenhuis bestaat ook niet meer. Kippen scharrelen tussen de rozen en de kruidentuin en werden af en toe weggejaagd omdat ze te fanatiek de grond aan het bewerken waren. In een kas werd van alles gekweekt en een oude kas, staat op de monumentenlijst, valt van ellende haast in elkaar. De hekken staan er omheen en het verbaast me dat hij nog niet omgevallen is.
De uitspraak ‘met beide voeten op de grond’ en ‘van een grote hoogte vallen’ is daadwerkelijk op dit terrein te vinden. “Hier beneden ligt Ubbergen,” zei mijn ex/man. “En daar ginder zie je de Ooipolder liggen.” Op het eind van het terrein kon je zo in de diepte storten, maar het uitzicht was geweldig. Wat fantastisch dat onze zoon op deze mooie plek mag werken.
De jongste zoon gaat over een maand verhuizen. In oktober worden we, mijn ex en ik, voor het eerst opa en oma. Mijn oudste zoon vader en mijn schoondochter moeder. En ik ben nog niet klaar met mijn ziekteproces, nu is chemo aan de beurt. Alles verandert voortdurend vaak zonder dat je het beseft of hier iets over te zeggen hebt. Ons lijf verandert, de geest verandert. Gedachten veranderen voortdurend, soms zelf is een fractie van een seconde en soms hebben we hier meer tijd voor nodig. Verandering kun je niet tegenhouden, maar ook een verandering verandert weer.
Tilly Gerritsma
