‘Wie wat bewaart heeft wat’ is een mooi gezegde maar deze keer viel mijn zuinig bewaarde boekje uit een lang vervolgen tijd niet erg in de smaak. ‘Ons mam heeft een namenboekje uit de jaren twintig van de vorige eeuw gegeven’ bericht zoonlief naar onze groepsapp.
‘Daar staan namen in zoals Hieronymus, Holmarus,Rombout, Siegfried, Winnifried, Giesbertus, Halewijn, Melchert, Pelegrinus, Reginbrand, Pretourius, Prosperus Quinibertus (kwee(t)niebertus !), Wiggert, Veit, Stoffel en Stoffer (serieus!), Rombaldus, Nikodemus (Niko de mus?) Judocius, Holm, Honoratius. En voor de meisjes: Hillegonda, Irmgardis, Harmina, Ludovica. Afrania, Adolphona, Adelheidis (wtf) Allegonda, Euphemia, Everhardina, Dymphna of Dymph ( rijmt op nimf), Gerlofje, Fridolijn!!!, Godiva, Gudula, Hephzibah( wtf?) Madelberta, Bibiana en vogeltje mag ook ha.ha. Mam dat namenboekje van jou is zeker niet tijdloos:)’ schrijft hij ook nog. ‘Leuk hé’ antwoord ik hem. ‘Ik heb jullie namen er ook uit gehaald. Hebben jullie nog geboft zo te zien!’ Ik had geen idee dat al die namen uit de gouden eeuw er ook in stonden. Daar heb ik gewoon overheen gekeken. Zoonlief antwoord dat hij en zijn broers inderdaad geluk hebben gehad met hun namen maar gaat rustig nog even door met zijn commentaar. ‘Je kunt voor jongens gewoon een willekeurige klank verzinnen en er Bertus Fried, Brand of Wijn achter zetten. Mijn jongste zoon antwoord: Bartwijn, Bartbrand, Bartfried, Bartkroket. Wat een namenboekje wat ik o zo zorgvuldig bewaard heb, al niet teweeg brengt!
Wie wat bewaart heeft wat maar ja waar heb ik het ook weer bewaard en klopt mijn geheugen nog wel. Feitelijk had ik toch nog een doos baby spulletjes of heb ik die weggeven? Na veel gezoek vond ik een doos maar de inhoud viel tegen. Waarschijnlijk had ik het ‘beste’ bewaard maar was dat inderdaad het mooiste wat ik nog had? Jeetje, was er toen al iets niet goed met mijn ogen? Het zullen mijn emoties wel geweest zijn of ‘sund om weg te doen’ die me indertijd hadden doen besluiten om de spulletjes te bewaren die nu linea recta de vuilniszak in verdwijnen. Raar is en blijft het dat we zoveel bewaren. En als het dan te voorschijn komt: oh wat een mooie foto’s, oh de eerste tekening, kijken we er heel even verrukt naar om het weer weg te stoppen tot over tien jaar? En dan? De eerste schoentjes had ik ook nog bewaard. Niet om aan te zien, kapot maar ja... de eerste schoentjes van alle vier mijn zonen dus het geld was goed besteed. Zo te zien werd er meer mee gekropen dan gelopen. Pure nostalgie want ze zagen er niet uit maar ik had ze nooit weg kunnen doen. Een mooie gelegenheid om op te ruimen nu mijn schoondochter zwanger was.‘Oh wat leuk, de eerste schoentjes’ zei mijn schoondochter vertederd toen ik ze aan haar gaf. ‘Weg met die rommel’ zei mijn zoon. ‘Ik ben nu eindelijk aan het opruimen!’
Na enig gezoek vond ik het ingelijste borduurwerk wat ik met zoveel liefde gemaakt had. Twee grootte en een wat kleiner. Een glasplaat en lijst had het niet overleefd zag ik. Zou ik het opnieuw in laten lijsten? Wilde het wel iemand hebben? Wordt er tegenwoordig nog wel geborduurd voor de babykamer? De lijstenmaker vertelde dat ik ongeveer €130 kwijt zou zijn. Wat? Zo duur! Gelukkig vond mijn schoondochter de andere ook erg leuk. Wie wat bewaard heeft wat… en is teleurgesteld, boos en/of verdrietig als het niet gevonden word. Of teleurgesteld als het eenmaal gevonden is. Of blij verrast zodat de gevonden spullen wederom opgeborgen, weggegooid of een beter leven tegemoet gaan wellicht bij een ander persoon.
Tilly Gerritsma
