Nadat ik met de chemo gestopt ben was ik blij verrast dat ik zelf ook nog wat kan doen aan de ziekte kanker. Ik noem het expres niet ‘mijn’ ziekte want ik heb niet de behoefte om er mijn van te maken, overigens ook niet zijn of dijn.
Het is en blijft een beroerde ziekte maar ik kan er wel wat of juist tegen doen lees ik in diverse boeken. Ha fijn... aan het werk dus.
Mijn voedselinname moet veranderen, geen suiker... hoe moeilijk is dat want er zit overal suiker in. Biologisch eten, ook lastig want daar is niet zoveel van te verkrijgen maar men bied steeds meer biologische voeding aan in de winkel en je hebt natuurlijk ook biologische boeren en tuinders die hun groenten en fruit verkopen. Curcuma, granaatappelpitten, wietolie, zou ik nu aan de wiet moeten terwijl mijn zonen dit niet (meer) gebruiken? Ik lees dat we door al het bewerkte voedsel en het land waarop het verbouwd is, mineralen te kort komen en nog van allerlei stofjes die vroeger wel in fruit en groente zaten. En dan hebben we het nog maar niet over vlees en vis. Ik word er een beetje mistroostig van maar anderzijds komt mijn vechtlust ook weer naar boven. Want wat kan ik zelf doen? De een zegt dit en de ander dat en ik besluit mijn eigen weg hierin te zoeken. Lang leven het internet en boeken die er over dit onderwerp geschreven zijn. Natuurlijk sla ik op hol want ik wil grote schoonmaak in mijn lichaam en geest en dat kan me niet snel genoeg gaan. Maar... het resultaat is geweldig, ik krijg steeds meer energie. En afgelopen week heb ik zelfs 100 km gefietst, met de e-bike weliswaar maar toch… gefietst! En het was een geweldig tochtje.
Al dagen daarvoor had ik me ingesteld dat ik woensdag naar de Millinger Theetuin zou fietsen. De route had ik uitgeprint op internet maar dat had ik net zo goed niet kunnen doen. Want na zoveel meter links en daarna rechts de … straat, ik was al direct de weg kwijt. Ik word er ook doodmoe van om telkens op mijn papiertje te kijken. Dus fietste ik vrolijk naar Groesbeek toe en daar zou ik de weg naar Duitsland wel kunnen vinden want dat bleek de kortste weg te zijn. Maar... ik reed natuurlijk verkeerd en fietste vele kilometers te veel maar wat een leuke tocht en wat een prachtig weer om te fietsen. Google Maps hielp me telkens uit de brand en vertelde me waar ik was en waar ik naar toe moest.
Uiteindelijk vond ik de Millinger theetuin en tot mijn verrassing lag de tuin mooi in het groen, een wilde tuin met mooie zitplekjes. Je kunt er niet met de auto naar toe want het laatste stukje moet je lopen of fietsen en helaas is het niet rolstoeltoegankelijk. Gelukkig kon ik mijn (losse) accu opladen en genoot ik van de wandeling in de tuin en een heerlijk kopje thee. Daarna ben ik nog naar mijn ex-man gereden want ik moest opnieuw de accu opladen (jeetje wat duurt dat lang) en daarna ging de tocht weer naar huis. Het laatste stukje liet de accu het weer afweten (niet genoeg opgeladen) en fietste ik op eigen kracht, hoe klinkt dat... naar huis. De vakantie is voorbij en we gaan weer gewoon verder. Fijn dat mijn energiehuishouding weer wat op orde is en hopelijk blijft dat zo. Wat een verassing dat ik niet lijdzaam hoeft af te wachten maar dat ik zelf ook actie kan ondernemen.
Tilly Gerritsma
