Bij ons thuis, vruger op de boerderij, hàn wij nie allieën koei en vérkes mar òk kiepe, gáánze en… kerkkouwe. Nou en mè die kerkkouwe hai ons Moeder mier werk mè, ès onze vàdder me z’n koei en vérkes bij mèkaar.
Wij hàn namelèk twieje gróóte schòrstiene op ons huis stóón en d’r makte die kerkkouwe altijd dùrre nest in. Nò ’n par weke kwame dan die jonge uit en dan probeerde wij die, ming bruurs en ik, tam te make, wà altijd wel lukte.
Die kerkouwe kwame dan bij ons, op onze schouwer zitte en dè vonde wij gruwelek schòn. Wij liete dè dan vol trots òn ons Moeder zien, die bèkant álzeleve achter ’t fornuis in de keuke stond. Dieje kerkkouw zaat dan altijd zoewe màr sles wà rond te kijke, mar onderháánd hattie wel alles zien ligge wà blonk en al wà blonk dè hòlde ie weg.
Dáágs nòdderháánd vlòg ie zelf de keuke in en nam dan, ès ons Moeder èfkès nie keek, de schier mee nor buite en ging dor mè bove in d’n peerenbòm zitte. Ès ie dan wer iets anders zag, dan liet ie die schier valle en lag dan onder bij dieje peerenbòm. Zoewe òk mè de breinòlde, die trok ie zelfs gewoon uit ons Moeders breiwerk, ons Moeder kwóód op dè ding want dan moes zè wer al die steke ophaole. Op ’t lest hòlde ie zelfs vòrt de nòlde uit ’t naejmasjien.
Nou waar dè op zich nie zo erg dè ons moeder kwóód waar op diej kerkouw, mar dieje kerkouw wier òk kwóód op ons Moeder.
Op unne zekere kier, ons moeder waar mar allieén thuis en die waar bij ieën van ons onderbòkse mè ’n sluitspéld nééije stiek d’r ònt in doen. Dieje kerkkouw vlòg bij ons Moeder binne en ging op dieje blinkende rand rondùm ’t fornuis zitte. Ons moeder nog steeds kwóód op dè ding en sloeg mè die onderbòks op dieje kerkkouw aon, dieje kerkouw vlòg op, mar trok mee pèsant die boks bij ons Moeder uit d’r háánd en din dur mè bóóve de péérenbòm in. Verschillend straaljagers van Volkel bleve bij ons rondum ’t huis vliege want die mende allemòl dè ons Moeder vrede geslote hai mè dieje… Kerkouw.
Haw doe
Pietje de grondwerker
