De nazomer is aangebroken en dat is beslist een mooie tijd als het zonnetje zich nog regelmatig laat zien. En dat gebeurt dan ook volop.
Fietsend door het gebied Tongelaar naar de Kraaijenbergse plassen valt het me op dat de struiken vol met rode besjes staan. Geen idee of ze eetbaar zijn voor de vogels. Ik geniet in ieder geval van de prachtige kleuren.
De hennep die er stond, de mannelijke vorm heb ik gehoord, is geoogst en een kale vlakte blijft over. Ik weet nog goed dat ik een tijd geleden een foto naar mijn zonen stuurde van een heel groot veld met hennep. Want hoewel ik inmiddels weet dat deze velden voor industriële doeleinde wordt gebruikt, het is toch leuk om er een foto van te maken. ‘Ben je in het paradijs beland?’ werd er geantwoord en zo had ik dat nog niet bekeken.
Nazomer... na de zomer, een mooie kleurrijke tijd in de natuur en ook mijn leven heeft weer veel meer kleur gekregen. Op visite bij een collega kwam ik niet uitgekeken op haar tuin. Een echte wilde tuin en in ieder hoekje was wel wat te vinden. Er hingen druiven, er groeiden bonen, tomaatjes, paprika/s, pepertjes maar ook struiken en bloemen. En er was nog ruimte voor een kippenhok en een mooie zithoek. Niet te geloven hoe je dat voor elkaar krijgt in een tuin van een paar vierkante meters.
De nazomer tekent zich voor mij uit door verandering, Nu verandert er natuurlijk van alles want er bestaat in wezen geen stilstand maar soms heb je het idee dat er toch wel veel gebeurd in je leven wat aan het veranderen is. Spannend als je toe bent aan een nieuwe uitdaging, vervelend als je nog niet zo ver bent om met deze verandering om te moeten (willen) gaan.
Mijn ex-man heeft samen met mijn tweede zoon de deuren geverfd. De deuren hadden nogal wat pijntjes zullen we maar zeggen, opgelopen uit de wilde jaren van mijn zonen. Dat is niets bijzonders want dat hoor ik van veel ouders dat met name zonen hun frustraties nogal eens botvieren op deuren. En de deuren van tegenwoordig zijn van een iets dikker formaat als papier, iets dikker als karton lijkt het wel. Of zou de mens zoveel sterker geworden zijn met zijn vuist? Daar kan ik me niets bij voorstellen maar je weet maar nooit. De deuren zijn dus mooi opgelapt, geschuurd en geverfd en ik zorgde voor de inwendige mens. Dat is meer mijn terrein en je moet mensen te vriend houden natuurlijk. Helaas had ik de bewuste vrijdag toen ze voor de zoveelste keer kwamen vergadering in Eindhoven. Maar ik had een heerlijke tomatensoep gemaakt, ruim voorzien met ballen, keurig geteld zodat zoon en ex er even veel hadden ( nog een tik van vroeger toen de ballen altijd geteld werden want iemand zou er eens een balletje meer hebben), zodat ze toch niet van de honger om kwamen. Broodjes bij de bakker gehaald want ja je moet wat doen om vrienden te houden. Namiddag was ik weer thuis om het avondeten te verzorgen. Uiteraard met ijs na want ik wil mijn gasten natuurlijk wel verwennen.
Nazomer, ik hoop van harte dat we nog vele mooie nazomerdagen krijgen en nog even kunnen genieten van het zonnetje. Ik verbaas me altijd over een maïsplant, hoe snel deze groeit, hoe snel zo’n plantje verandert en dan met een sierlijke souplesse. Een natuurlijke overgave want dat is het leven. Er is een tijd van komen en van gaan. De zomer verlaat ons maar er komt ook weer iets aan. Goed om te onthouden!
Tilly Gerritsma
