‘Ik heb nog een zegelkaart van de AH’ Whatsapp ik naar mijn collega. ‘Dus als je zin hebt gaan we op chique en nemen we een drie gangen diner. Ik heb al een restaurant gevonden: Hof van Lelystad’ en stuur hem de link door.
Het was ook het enige restaurant in Lelystad waar ik mijn zegeltjes kwijt kon maar de naam was indrukwekkend dus dat moest goed komen. ‘Zijn de prijzen oké? ‘ vroeg mijn collega. Het budget is natuurlijk niet zo groot maar het tweede menu was gratis dus dat moest goed komen.
Na een dag les geven waren we op weg naar het restaurant. Het is een geweldig excuus om na de les te gaan eten want anders zaten we in de file, en daar houden we niet zo van. Het leek wel of de tomtom ons naar de snelweg stuurde. We moesten rechtsaf, zaten we wel goed? We reden onder een soort poort, twee zuilen die met een boog met elkaar verbonden waren. Jeetje, waar kwamen we toch terecht? Het deed me denken aan een afgeschermde wijk waar het gewone klootjesvolk niet woond maar meer de gegoede burger op stand. ‘Moet je eens kijken wat een huizen’ zei ik tegen mijn collega.’Gelukkig heb jij je colbertje aan.’ Het restaurant was gelukkig heel gewoontjes en dat was een prettige meevaller.
Verschil moet er zijn, moet er wel verschil zijn? Dat kleurt natuurlijk wel onze wereld en we kunnen hierdoor ontzettend veel leren. Het verschil van wat normaal of niet normaal is verschild ook per eeuw en ik denk dat hier de grootste uitdaging ligt. Geloof, cultuur, maatschappij, er is niets zo veranderlijk als de menselijke geest en dat is maar goed ook. Verschil moet er zijn. Ook de dieren passen zich aan als de habitat veranderd.
Op controle in het ziekenhuis vroeg de dokter hoe het me met me ging. ‘Prima hoor’ zei ik tegen hem en tot mijn verassing hoorde ik hem zeggen dat hij er wel van hield als mensen weloverwogen hun eigen beslissing namen. Ook mijn kleindochter bewandeld niet het gebaande pad van wat wij denken dat gewoon is. Dus in principe heeft ze, hoe klein ze ook is, zich al helemaal aangepast aan haar creatieve ouders. Ze ligt nog steeds (al ruim een maand) in het ziekenhuis en mag nog niet naar huis. Ze heeft een sonde want ze drinkt te weinig, ze houdt zich niet aan wat hoort of wenselijk is. ‘Ze is een beetje lui’ zegt de een, ‘ze moet nog op gang komen’ zegt de ander’ maar ik denk dat het een heel verstandige meid is. Ze doet het lekker aan op haar gemakkie. Lekker op haar tijd, wanneer zij wil, rust in de tent. De wereld is al druk genoeg. Dus zij neemt het er nog effe van en papa en mama vertroetelen haar dat het een lieve lust is. Groot gelijk, wie wil dat nu niet. Verschil moet er zijn, de een heeft haast en de ander komt er ook wel alleen wat later.
Het weer, de seizoenen in ons kleine kikkerlandje geven aan dat we zeer flexibel moeten zijn want anders redden we het niet. Alle seizoenen hebben zo hun charme, hebben minder en mooie kanten. En zo is dat ook met ons leven en laten we daar nu net zoveel moeite mee hebben. De zon kan niet altijd schijnen maar anderzijds wordt hij weer extra gewaardeerd als hij zich laat zien. Maar een klein straaltje mag ook, het is tenslotte herfst. Verschil mag er zijn. Dat geeft kleur aan ons leven.
Tilly Gerritsma
