Terwijl ik langs de computer stofzuig die zich in de slaapstand bevindt, bedenk ik heel spontaan... hij slaapt immers toch, dat zijn toetsenbord ook wel een schoonmaakbeurtje kan gebruiken.
In plaats van veel gedoe met een kwastje en op en neer geschud kan ik beter even met de stofzuigerslang eroverheen gaan. Maar voordat ik echt fanatiek word zie ik dat er al twee toetsen verdwenen zijn. Slangen eten alles op, dat was ik even vergeten. Gelukkig aan mijn ogen markeert niets maar leuk is anders. Wat een gezeur!
Het pijltje wat naar beneden wijst en de N, van Nutteloos, Nietsnut, Nooit (doen), Niemendalletje en Nooit (gedacht) is verdwenen. De S van Sufferd heb ik gelukkig nog of is het de S van Slim? Dacht ik even slim te zijn of is het lui? De N en een ↓ ben ik kwijt. Had ik nu maar een kierenzuigmond, een radiatorborstel, een plumeauborstel of een kleine meubelzuigmond gebruikt, als ik die al gehad had, dan was het leed niet zo groot geweest. Maar nee ik moest zo nodig met grof geweld schoonmaken. Even later pluis ik de stofzak uit, ik zal er toch zo wel bij kunnen? De knop met het pijltje had ik al gauw maar de N van Niks en Nergens te vinden, was er niet. Ondertussen zit mijn mouw onder het stof. ‘Zeikerd! Waarom keer je de zak niet onderste boven?’ Hoorde ik de bemoeial in mezelf zeggen. ‘Je wil de stofzak zeker nog een keer gebruiken net als de tekst die je tegenwoordig vaak in de winkels ziet: weggooien is zonde.’ Verontwaardigd en geïrriteerd zeg ik tegen dat ingebeelde stemmetje dat ik geen zin heb in de stofwolk die dat veroorzaakt en ik vind zelf dat ik die vraag slim gepareerd heb. Al mijn gepluk en gegraai haalt echter niets uit dus moet de stofzak alsnog eraan geloven. Ik knip hem open en vind de N in zijn Nachtkok. Ik doe de Nazorg en poets hem lekker schoon.
De afgelopen week was ik bij een bijeenkomst voor de vrijwilligers van Sociom. Er werken 347 medewerkers. Daarvan zijn er 251 vrijwilligers, 28 stagiaires en 68 beroepskrachten. Dat is hartstikke slim... zoveel vrijwilligers, want zonder vrijwilligers stort de boel in. Toch heb ik ook wel eens mijn bedenking bij al het vrijwilligerswerk met name voor de mensen die feitelijk een betaalde baan ambiëren. Anderzijds, iets doen voor je medemens en überhaupt bezig zijn, je grenzen verleggen... iets leren, is altijd slim.
Mijn schoondochter stuurt mij een lijstje voor februari wanneer ze oma oppashulp nodig heeft. Hartstikke slim want ja oma’s hebben zo ook hun eigen leven en zijn heus niet altijd beschikbaar. ‘Er zitten geen voedingsmomenten in’ laat ze me weten want onze kleine schat vertikt het nog steeds om goed te drinken en heeft daarom nog altijd een sonde. Ze mag bijna aan het fruithapje beginnen en wellicht bevalt haar dat beter dan de fles. Niet willen drinken is best bijzonder dus iedereen, gevraagd en ongevraagd, bemoeid zich met deze eigenwijze meid. Maar ze lacht veel en is een vriendelijk meisje dus enige dualiteit van wel en geen zin in het leven, mag ze wat bij betreft hebben. Dat is best slim, enige eigen wijsheid, maar anderzijds ook weer lastig voor de ouders. Of is het juist de bedoeling dat zij hier weer veel van leren. Hun doorzettingsvermogen en liefde word op de proef gesteld, geduldig leren zijn en vertrouwen in de toekomst. Dat is toch weer slim dat het universum ons zo om het tuintje leid om er toch met zijn allen weer van te kunnen leren.
Tilly Gerritsma
