Eind januari hadden we een afscheidsfeestje van Familie als Bondgenoot (FAB) Oost Brabant. Het gedachtegoed van samenwerken, triadisch werken, is nu landelijk verspreid en anderen gaan hier nu meer verder.
Het aankomende half jaar staat in het teken van afscheid, continueren gedachtegoed en modules naar andere partijen en uiteindelijk afsluiten.
We moesten het leuk afsluiten vonden we als bestuur dus werd de spreekwoordelijke prullenbak weggegooid (wat ging er niet goed en kunnen we missen als kiespijn) en het (geluk) koffertje tevoorschijn gehaald. ‘Wat zit er in je koffer als je denkt aan FAB?’ Ofwel met andere woorden wat wil je graag meenemen, denk hierbij aan resultaten, voornemens, ervaringen, leermomenten en attitudes. Iedere deelnemer, hulpverlener, familie/naaste en (ex) cliënt, kreeg een A viertje met een mooi koffertje erop en mocht invullen wat hij/zei meenam van al die jaren meereizen met FAB. Oh wat was dat leuk om al die positieve schrijfsels later terug te lezen. Wat ik zelf meeneem is voor mij een waardevolle les die heeft te maken met positief denken i.p.v. eerst altijd het negatieve te zien. Het is inmiddels al heel wat jaren geleden, gelukkig want ik hoop dat ik nu echt wat wijzer ben geworden, dat ik aanwezig was bij een les van train de trainers. Een professional (Kees) gaf les aan andere professionals (GGZ) zodat die later ook de modules van FAB konden geven. Ik was erbij om mijn ervaringsverhaal voor te lezen. Op een gegeven moment vroeg Kees aan mij of ik wilde reageren op een reactie van een docent. Op dat moment was ik laaiend, liet dat natuurlijk niet zien... want de professional in kwestie sloeg de plank volledig mis volgens mij. ‘Tilly wil jij reageren’ zei Kees dus. En ik stond al in de startblokken om furieus en vol vuur te spuwen toen hij er nog achteraan zei ‘iets positiefs’. Mijn god het was alsof hij me tegen de grond sloeg. Maar aangezien ik Kees hooglijk waardeer omdat hij een meester is in het positief denken en waarderen. En ten alle tijden de situatie aankan waar ik al gillend van was weggelopen, moest ik wel naar hem luisteren. Ik was vooreerst te verbouwereerd om te reageren, volledig van slag omdat ik een ander pad moest bewandelen dan ik bedoeld had. De professional in kwestie die in mijn ogen zo geblunderd had, zei nadat mijn mond schijnbaar was dichtgeplakt, ‘dat deugd niet als jij niets zegt’. Ondertussen gingen mijn hersenen als razende te keer omdat ik me moest instellen op positief. Dat valt echt niet mee als je een seconde ervoor nog puur negatief ingesteld bent. ‘Jawel’ zei ik stamelend ‘ik moet even nadenken.’ Ik kan me echt niet meer herinneren wat ik toen gezegd heb maar overtuigend is het beslist niet geweest. Maar... ik heb wel mijn best gedaan. Dus positief denken neemt een hele grote plaats in mijn koffer. En daarbij ook luisteren, serieus nemen, bondgenoot... wat een prachtig woord is dat, samenwerken, vriendschap, plezier, vele leermomenten, humor en nog zoveel meer. Mijn koffer puilt uit van al die mooie ervaringen die ik mee heb mogen maken met FAB. En als ik nu naar mijn levenskoffer kijk dan zie ik daar ook vele leuke en positieve verhalen inzitten. Heel bijzonder is het dat wat eerst lelijk leek te zijn en niet de moeite waard om mee te nemen, nu een gigantisch mooi en leerzaam verhaal is geworden. Heel bijzonder maar daar heb je eerst wel heel hard voor moeten werken om het mooie het positieve eruit te kunnen halen. Maar dat zit lekker en veilig in mijn koffertje opgeborgen en als het nodig is wil ik het graag aan jullie laten zien.
Tilly Gerritsma
