Zouwe riep ons Moeder vruger ons kiepe bij mèkaar. Ze haij dan dùrre, scholk, of te wel dùrre, schort, veur op ùnne punt gevat en dur haij ze dan ’n par schùppe hartvoeier in zitte.
Onder ’t geroep van kiééép..kiep..kiep..kiééép strouwde ze dan dè voeijer vùr d’r op in de kiepe-ren. Die kiepe-ren bestòn uit wà paole mè wà gaos, de zoewe genaamde “kiepegaos”. Nou waare d’r op verschillende plàtse gàtter, in dieje kiepegaos, zoewe doende dètter net zòveul kiepe buite de ren liepe ès d’r in.
Ès ons Moeder dùr dan zouwe bèzzig waar, waart moij um te zien van die kiepe die buite de ren waare, hoeveul moeite dèsse dinne um dè gat in dieje gaos wer trug te veine, um òk ’n graantje mee te pikke. Ja, want die kiepe die wel braaf en slim in de ren geblivve waare, hàn echt gen mèlééje mè die “ buiterense” kiepe. Gè kont nou òk goed ’t verschil zien tusse de, zeg mar, “slim” kiepe en de “stom” henne. Die slim kiepe liepe op ’n schùkske de ren rond òn d’n buitekant tot ze bij ’t gat in de gaos kwame. Mar die zouwe genaamde “stom” henne die liepe ’t gat zouwe mar drééj kèrre vurbij.
Ja, ons Moeder waar toch wel; ’n echte Moeder, nie allieën vur ons, mar òk vur al ons diere die we hàn, de koei en de vérkès, ons pèrd en ons katte en nie te vergéte, onze Sjors, ja zouwe héét onze’n hond.
Mar ons kiepe, ja d’r haij ons Moeder toch wel ’t mèste mè op. Onze Vàdder nie, ès dùr un kiep, kort vur zùnne klomp kwamp, dan vlòge ze wel ’n par meter, ondanks dèsse gekortwiekt waare.
Wij, ming bruurs en zusters, moese in de vááste aalt, òk echt vááste en zelfs op sommige dáág vááste en onthááwe en vlès ééte mòg òk allieén mar sòndags. Ons kiepe dur tege, kréége in de vááste nie allieën mier hartvoeijer, nieje die kréége alle over gèblivve gekòkte piepers en ons Moeder verwende ze apart goed, mè brandnéétels en mais. Di waar òk hart nòddig want zo ès ik al zin, wij móóge gen vles, mar wel gebrooje eijer, die wij dan òk grif in de pan sloege, in tùsse dè ons Moeder riep; Kiééép..kiep..kiep..kiééép!
Haw doe
Pietje de grondwerker
