Filosoferend over het leven besef ik dat het leven mooi moeilijk is en dat is niet makkelijk. Maar anderzijds ook heel gemakkelijk.
Want als je levensomstandigheden zodanig zijn dat makkelijk nog een heel eind weg is, zou je weten dat mooi en moeilijk elkaar afwisselen. En dan wordt het leven wellicht wat makkelijker. Want na moeilijk komt makkelijk en na makkelijk komt moeilijk en dat is dan wel wat minder maar het hoort er gewoon bij. En wellicht wordt moeilijk op den duur wat makkelijker omdat je er mee leert omgaan of hetgeen er gebeurt is in een anders perspectief kunt plaatsen.
Zal ik Daan even bellen of nog even wachten, dacht ik een paar dagen geleden. Ik had alweer een hele tijd niets van hem gehoord en ‘geen bericht is goed bericht’ klopt niet altijd bij Daan. Maar zoals gewoonlijk nam hij niet op maar even later belde hij mij terug. ‘Bel je voor flauwekul of voor iets anders?’ vroeg hij me. Mijn hersenen draaide direct op volle toeren om het juiste antwoord te vinden en dat valt nog niet mee. ‘Ik moet zo dadelijk weg naar een etentje en dacht ik heb nog even tijd om je te bellen’ antwoordde ik hem. En vroeg vervolgens of hij gestemd had. Gelukkig viel mijn antwoord in goede aarde en viel het schijnbaar niet onder de noemer flauwekul. Wellicht was het ook een geruststelling dat ik niet zo lang kon bellen.’Waar heb je dat etentje?’ vroeg Daan en ik antwoordde dat dit in Zwolle was. Ik vertelde hem in het kort dat het etentje een bedankje was voor de voorzitter van Stichting Weerklank die afscheid nam. Nadat hij voldoende info had was ons gesprek klaar. Ik had hem weer even gehoord en wist dat het naar omstandigheden goed ging. Schijnbaar zat ons laatste gesprek van alweer een tijdje geleden hem nog steeds dwars. Daan hield niet van inmenging in zijn leven en zeker niet van ongevraagde adviezen. En daar ging ik, hoe veel ik daar ook op lette, als bezorgde ouder nog wel eens de mist mee in.
Het is de bedoeling dat mijn zoon (begeleid wonen) doorschuift en op een gegeven moment op zichzelf gaat wonen. Maar er zijn nauwelijks woningen beschikbaar. Meestal zijn het flats die aangeboden worden en daar wil Daan niet in. ‘Mam, dan zit ik in een blokkendoos, boven en onder en naast me mensen. Dat is veel te druk. En moet ik dan telkens op het balkon een sigaret roken? Ik wil gewoon de tuin in kunnen lopen. Weet je wel hoe vaak ik naar buiten ga?’ Vroeg hij me. En daar had ik niet zoveel fantasie voor nodig aangezien ik zijn rook geschiedenis ken. Het gesprek over een andere woning hadden we al vaak gevoerd en ik probeerde op dat moment mee te denken. Later kreeg ik uiteraard een telefoontje van Daan dat dit niet de bedoeling was geweest, hij wilde gewoon zijn verhaal kwijt. ‘ Wil je me hierbij helpen’ had ik hem gevraagd. ‘Ik ben ook maar een mens en een (bezorgde) moeder. Zeg me dan in het begin van het gesprek dat je je verhaal kwijt wilt en geen advies.’ Oh, wat is dat moeilijk om juist bij Daan die zelfs het gewone leven zo moeilijk vind geen advies te geven. Ooit zal ik het wel eens leren, hoop ik.
Het is voorjaar en daar hoort nieuwe kleding bij. Mooi Moeilijk was het om bij van Tilburg kleding te zoeken voor moeder want wat past bij die broek en waar hangt het? Maar het werd wat gemakkelijker toen een verkoopster ons hielp. Moeilijk was (weer even) weg en makkelijk bleef over. Laat het zonnetje maar komen!
Tilly Gerritsma
