Zelfregie, eigen kracht, zelfredzaamheid. In de politiek en onze samenleving zijn deze termen alom in het sociale domein vertegenwoordigd. Ze lijken vanzelfsprekend.
Niemand is er in principe tegen. Maar wat als het niet meer lukt op eigen kracht levensvatbaar te zijn en te doen waarvoor je vereniging is opgericht?
Onze gemeente biedt nog wel een vangnet in de vorm van subsidies, maar we moeten verenigingen meer toekomstbestendig maken en niet louter met overheidsgeld overeind houden. Dat is althans de mening van de huidige coalitie VKP en AB’90.
Mooie voorbeelden
De gemeente verwacht van alle anderen dat ze elkaar helpen. En dat gebeurt ook: burgers richten zorgcoöperaties op met vraag en aanbod van diensten, verenigingen werken op verschillende gebieden samen om het tekort aan leden en vrijwilligers te compenseren. Het gebeurt nog maar mondjesmaat, maar in onze gemeente zijn al enkele mooie voorbeelden te vinden zoals de vier samenwerkende tennisclubs, de voetbalverenigingen Willy’s en SC. St. Hubert en de zorgcoöperaties in de kerkdorpen. Maar vergeet ook niet de wijk- en dorpsraden, waarin betrokken en actieve mensen zich vrijwillig inzetten om de leefbaarheid te vergroten. Dan ‘de Goede Doelenweek’, het gebrek aan vrijwillige collectanten wordt grotendeels opgeheven door één grote gezamenlijke collecte.
Solidariteit... ja zoek het lekker zelf uit!
Steeds meer activiteiten binnen onze dorpen komen onder druk te staan. Dat heeft onder meer te maken met alle veranderingen in voorzieningen voor welzijn van burgers en de terugtrekkende overheid. Ook heeft niet iedereen behoefte aan participatie: “Zoek het lekker zelf uit!” Toch moeten we met elkaar proberen problemen op te lossen of in ieder geval voor elkaar te zijn als dat nodig is. Ja, op vrijwillige basis, vanuit de gedachte van solidariteit. Zo kunnen we bouwen aan een dorpsnetwerk met gezonde verenigingen en voorzieningen, waardoor alle inwoners met plezier kunnen blijven wonen in onze gemeente.
Kwetsbaar
“Onze gemeente staat in de regio bekend om zijn rijk verenigingsleven, iets waar we trots op kunnen zijn”, volgens het CDA. Maar ja moeten we trots zijn als heden ten dage voortdurend gemeenschapsgelden naar verenigingen gaan die hun eigen broek nauwelijks kunnen ophouden? Ben je als vereniging zelfredzaam wanneer het ledenaantal daalt of afhankelijk bent van slechts enkele vrijwilligers? Vinden wij als gemeenschap het gewenst deze verenigingen steeds maar met subsidies te voorzien? Ook als het zou betekenen dat we als gemeente meer (lokale) belasting moeten gaan heffen om die subsidies te betalen? AB’90 vindt van niet en zoekt de oplossing van zelfredzaam zijn in samenwerken.
De oplossing ligt bijna op straat
Door de nadruk die de gemeente legt op de participatiesamenleving zou je bijna denken dat het om iets nieuws gaat, terwijl onbetaalde zorg voor naasten en vrijwilligerswerk bij verenigingen zo oud is als de weg naar de Peel. Inderdaad, de oplossing ligt bijna op straat: “Alleen samen kunnen we zelfredzaam zijn!”
Onvoldoende oog?
De politiek roept over eigen regie en participeren. Betekent dat echter ook voldoende oog voor burgers die op eigen kracht iets van de grond proberen te krijgen? Hierover in een volgend artikel meer.
Namens de fractie van AB’90
Theo van Eenbergen
