Al vele malen had ik het gevraagd maar nu had mijn zoon tot mijn grote verassing ja gezegd op mijn vraag of hij met me op vakantie wilde. Ik wilde hem heel graag uit zijn zelfverkozen isolement halen en ik dacht dat de tijd er rijp voor was.
Op vakantie gaan met mijn zoon stond al jaren op mijn ‘to do’ lijst en nu was het dus gelukt. Vreugde en angst wisselden in een snel tempo en ik kon na zijn ‘ja’ drie nachten nauwelijks slapen. Waar moest ik overal op letten om het voor ons beide een fijne vakantie te laten zijn. Mijn vreemde dromen, keurig ontrafeld, vertelde me de weg.
Ik had er zin in en mijn zoon gelukkig ook en zo vertrokken we naar Kreta. Na het vliegen ging het bijna mis toen mijn zoon bemerkte wat een drukte het was bij de bussen, die ons verder vervoerden naar ons uiteindelijke vakantieadres. Maar hij liep niet weg en dat was een hele prestatie. Het boekje ‘zelfobservatie, volledig eerlijk kijken naar jezelf’ wat ik hem een paar weken eerder gegeven had ging ook mee. Hij vond veel herkenning en kreeg handvatten en we hebben er veel over gesproken. Over alle ik-jes die ons dwars zaten, vaak oude pijn die nog in onze rugzak zat en er maar niet uitwilde. Ondertussen genoten we van de zon, van de gezellige sfeer, het mooie uitzicht op de zee. En ik iets minder van de vele trappen die we moesten afleggen naar ons appartement. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat ik dat vakantiecomplex gekozen had. Ja,… het was niet zo duur maar dan nog. Gelukkig was zoon-lief bereid nadat hij gezien had dat het toch wel erg zwaar was voor moeder, om zijn hand aan te bieden voor steun. En dat loopt een stuk gemakkelijker…. al die trappen op en af. We gingen een dagje naar Knossos, waar een Minoïsch paleis had gestaan van koning Minos. We hadden een zeer goede gids die heel veel vertelde wat ik nog sneller vergat dan dat het binnen kon komen, maar mijn zoon vulde hele stukken aan. Jeetje, wat hij wist hij daar veel van. En ik wist weer eens niets omdat mijn geheugen heel veel gaten vertoont als het over geschiedenis gaat. En bij mij is het nogal gauw geschiedenis zodat ik heel erg mijn best moet doen om te bedenken wat ik gisteren ook al weer aan het doen was. Even later waren we in de hoofdstad Heraklion en mijn zoon wilde het fort bekijken aan de haven. Ik zag een bankje en liet hem mooi zijn gang gaan. Je hoeft immers niet alles te zien om toch te kunnen genieten. ‘Ha buurvrouw’ hoorde ik opeens en zag de overbuurman met zijn dochter breed lachend staan. Ik wist dat ze ook in Griekenland waren maar niet op het zelfde eiland en nu op hetzelfde moment op dezelfde plaats. Ja, wat is de wereld toch klein!
Voor de vakantie had ik twee schriftjes meegenomen zodat we ieder dag wat in ons schriftje konden schrijven. Hoe was de dag gegaan? Wat was mooi en of moeilijk. Gewoon opschrijven wat er in je opkomt, was de opdracht. En ik had mijn zoon met zijn goedvinden de eerste en laatste dag van de vakantie, een heel eenvoudige schrijfoefening laten doen. Het verschil van zijn antwoorden op de vragen hoe hij over zichzelf dacht, was heel bijzonder. Wat had hij en ook ik veel geleerd van elkaar. Niet te geloven wat zo’n werk-vakantie, want er was geestelijk en emotioneel heel hard gewerkt, voor een mens kan doen. We zijn er nog niet maar oh wat heb ik genoten en veel voldoening van deze verassende vakantie.
Tilly Gerritsma
