Een paar weken geleden was het landelijk atelierweekend (4 en 5 november) en in St Hubert waren en drie ateliers open om te bekijken. Leuk!
Ik hou van kunst in die zin dat het altijd spannend is wat een kunstenaar gemaakt heeft, welk idee (gevoel) hij vorm heeft gegeven, welke kleur en materiaal er wordt gebruikt. Mooi hoe ieder zijn eigen stijl heeft die anderzijds ook constant in beweging is en aan verandering onderhevig. Schilderijen: intuïtief tot verbeelding sprekend en prachtige kleurnuances. Afval getransformeerd en verheven tot kunst en de gelouterde en getormenteerde mens werden figuratief in beeld gebracht.
Het leven op zich vind ik al een hele kunst. Hoe geven we ons leven vorm met leuke en minder leuke gebeurtenissen en fijne en minder fijne gedachten. Muziek, beeldhouwen, schilderen, toneel, film enzovoort spiegelen ons voor en laten ons een beeld zien van verleden, heden en een mogelijke toekomst. Bij het verlaten van een bijzonder mooi atelier kwam ik langs het paradijs, hoe mooi is dat! Op aarde en in het paradijs! Er werd een foto gemaakt want ja dat is toch wel erg bijzonder. Ik stuurde hem naar de groepsapp. Mijn schoondochter reageerde direct. ‘Nu al?’uiteraard met een mooie smiley. ‘Snel geregeld’ liet ze me ook nog weten. Daan reageerde met de opmerking ‘hebben ze daar ook herfst?’ en dat vond ik wel een doordenkertje. Laten we het er maar ophouden dat we alle seizoenen doorgeworsteld moeten hebben om het paradijs te kunnen zien. Toen ik de volgende dag een geluidsfragment naar Daan stuurde omdat het zo hard hagelde, antwoordde hij als volgt: ‘was je beter af in het paradijs.’ En laat die hagel nu net uit de hemel vandaan komen of ligt de hemel die ik bedoel nog wat hoger….. daar waar de zon altijd schijnt? Of kan dat niet?Mijn schoondochter stuurde een paar dagen later een foto met een glas bier waar ‘de hemel’ op stond. Mooi, dan weten we dat ook weer. Ook op de aarde kunnen we ‘de hemel’ vinden maar als je te veel vocht drinkt in de hemel kom je wellicht in je eigen hel terecht.
Dezelfde week mocht ik gaan pitchen. Ik moest even op google kijken wat dat nu inhoud. Pitchen? Ik had er nog nooit van gehoord. Speeddaten, zei iemand tegen me en ja dat had ik weleens gedaan. Niet om iemand te vinden of te veroveren maar wel om ervaringen uit te wisselen. Hartstikke leuk dus ik had er wel zin in. Op zich nog een hele kunst want het was de bedoeling dat je in een minuut verteld wie je bent, vertegenwoordigt, waar je voor staat en waarom het zo geweldig is. He, hé, dat kan ik natuurlijk alleen als ik met hart en ziel overtuigd ben van iets dus wat dat betreft had ik de wind mee. Op de bewuste dag kon ik het niet nalaten om in de groepsapp te vertellen dat ik ging speeddaten en dat ik het reuze spannend vond. ‘Pas maar op ‘reageerde mijn schoondochter want die zag waarschijnlijk allerlei wilde taferelen waarin haar schoonmoeder verzeild raakte. ‘Nee hoor, werkgerelateerde opdracht’ antwoordje ik haar en ja, dat is uiteraard minder spannend. Ik bofte wat ik was het eerste aan de beurt, je kan het maar gehad hebben. Mijn pitch ging over het psy cafe. Donderdag 23 november wordt dit voor de tweede keer gegeven, deze keer in Boxmeer, iedereen uit de regio die zelf te maken heeft of betrokken is bij iemand met psychisch kwetsbaarheid is welkom. Ik vond het een waar kunststuk dat ik in een minuut alles gezegd had wat ik wilde zeggen. Tenminste op dat moment! Niet te geloven! Netjes binnen de tijd! Dat was pas kunst!
Tilly Gerritsma
