Soms heb ik er last van, gelukkig niet altijd, maar als het zo ver is dan voel ik me een eerste klas sufferd. Hoe is het mogelijk al zo oud en dan nog niets geleerd of zou het juist door de leeftijd komen?
Toen ik de brief openmaakte schrok ik. Wat? Over vier dagen zou mijn rijbewijs verlopen zijn. En dat had ik dus kunnen weten als ik ‘mijn overheid’ gekeken had. Maar ‘mijn overheid’ voelt eigenlijk helemaal niet zo van mij, meer van hen, de overheid dus. Toen ik toch maar eens inlogde zag ik dat ‘de overheid’ mij in december al gewaarschuwd had. Niet gezien! Ik wist van niks, maar gelukkig net op tijd, het scheelde niet veel, kon ik mijn rijbewijs nog verlengen. Je moet er toch niet aandenken dat je opnieuw rijlessen moet nemen. En dan het theorie examen! Glansrijk slagen wordt een utopie vrees ik het helt meer af naar zakken als een baksteen. Gelukkig is het leed voorbij en heb ik nu een mooi nieuw rijbewijs.
Mijn rem doet het niet meer, zei ik tegen de fietsenmaker. Toen ze hier even naar keek, alles naliep en de kabel recht trok was het probleem opgelost. ‘De andere rem is ook niet goed meer,’ zei ze terwijl ze meteen allerlei handelingen uitvoerde. Had ik nu maar beter opgelet dan zou ik het de volgende keer zelf kunnen doen als ik het tenminste niet vergeet. En waarom kon ik nu niet verder kijken dan mijn neus lang is, dat van die kabel had ik kunnen zien, toch?
Toen ik een tijdje geleden mijn airco aanzette in de auto deed hij het niet. Lichtelijk in paniek belde ik de garage op en vroeg of ik geen garantie had. Nog niet zo lang geleden, in mijn beleving- kan me natuurlijk vergissen- was hij toch gemaakt. De monteur keek, een thermometer erbij en de airco was prima in orde, niets aan de hand. Het zal toch niet dat ik dat knopje van de airco niet ingedrukt heb, zo dom zal ik toch niet zijn? De schat van een monteur zei gelukkig niets en ik werd weer eens geconfronteerd met mijn sufheid. In plaats van goed kijken, weer opnieuw naar mogelijkheden zoeken, wat me toch niet zo slecht afgaat als het gaat over menselijke interacties. Faal ik als een gieter als het gaat over techniek. Ergens zou iets moeten zitten maar het vliegt eruit en is niet vast te houden.
Het gebouw lag zo goed als naast het station dus besloot ik met de trein te gaan. Moest ik nu links of rechts van het station zijn? Rechts lag een groot gebouw dat zal het wel zijn. Als ik nu verder had gelopen dan had ik de naam op het gebouw zien staan maar nee ik draaide om. Ik begreep er niets van. Zo goed als ‘naast het station’ zou wel lichtelijk overdreven zijn want ik zag niets. Ah google maps, even op de telefoon kijken. Wat deed dat pijltje raar hoe moest ik dat nu interpreteren? Ik moest richting die en die straat lopen. Ja hallo, ik weet toch niet waar die straat ligt. Een mevrouw (ongeveer dezelfde leeftijd) vroeg ik toen maar (heel ouderwets) naar de weg. Zij kon ook niets met het rare pijltje van google maps. In plaats van twee minuten die het eerst duurde werden het drie minuten. Dan maar weer omdraaien. Bij het gebouw aangekomen waar ik de eerste keer ook al voor had gestaan, zei google maps: u bent gearriveerd. Pas op het laatste moment, gewoon even omhoog kijken, zag ik de naam staan. Zouden er na slechte tijden ook weer goede tijden komen? Ja toch zeker.
Tilly Gerritsma
