Het onderwerp was twijfel die avond in het Socratisch café, wat dus niet in een café gehouden wordt maar in de bibliotheek in Cuijk. Bij de aanmelding had ik vermeld: Pas toen ik ging twijfelen opende zich een deur tot een andere dimensie.
Grappig is het dat twijfelen de ene keer goed blijkt te zijn en een andere keer had het wel wat minder gekund. En soms moet je het gevoel twijfel krijgen om tot een andere stap te kunnen komen. Binnen een mens zijn gevoelswereld zijn er ook nog verschillende mogelijkheden of zijn het moeilijkheden die zorgen voor twijfel? Wat moet ik aan, is dat wel oké wat ik gekocht heb, wel of nog niet naar de kapper? Vanuit een iets ander niveau, bijvoorbeeld het toch wel erg mooie huis kopen ja of nee, kan het gevoel twijfel alle kanten opgaan. Soms sluipt het er langzaam in omdat... er iets gebeurd of je iets ziet waar je net van te voren nog niet aan gedacht had, wat je op dat moment aan het twijfelen brengt.
We kregen het die avond, even een zijspoor, ook over zeker weten. Ik persoonlijk heb een bloedhekel aan ‘zeker weten’ want mijn geest is behoorlijk vergeetachtig en gedurende de tijd veranderd er ook nog wel eens wat aan interpretaties, weer wat bijgeleerd, dus… zeker weten? Anderzijds weet ik echt zeker dat ik binnen zoveel tijd wat moet eten en drinken want anders gaat het niet goed. En sla ik dat ‘zeker weten’ helemaal in de wind dan verdwijn ik van de aarde om in een andere dimensie over te gaan en dan kom ik bij het niets terecht. Maar of dat niets… niets is? Daar zijn de dames en heren wetenschappers nog steeds over aan het stoeien en weten het niet zeker. Totdat er iets in het heelal ontdekt is en jawel hoor na zoveel tijd is zeker weten weer van de baan. Ik vind het ook lastig als iemand anders het zeker weet en ik (nog) niet of hier duidelijk een andere mening over heb. Moet ik mijn ‘niet zeker weten’ zeker vertellen of gewoon maar bij me houden omdat ik ja zeker…het niet zeker weet.
Het is heerlijk en soms ook moeilijk, spannend en ook ergerlijk om in een wereld te leven waarin je denkt van alles te weten en soms van een koude kermis thuis komt. Wat weet ik eigenlijk, denk ik wel eens. En is het belangrijk wat ik weet of zou ik het zo in de prullenbak kunnen gooien omdat het feitelijk niets is. Prullaria met een tijdelijke nieuwswaarde als je hier interesse in hebt maar feitelijk stelt het niets voor. En dan komen we weer bij het woord en de gevoelsgraad niets die voor een ieder anders blijkt te zijn.
Jeetje wat een verhaal, het moet niet erger worden. Dat heb je ervan als je af en toe in de wijsheid van het bestaan duikt. Is het wel wijsheid? Heerlijk is het dat je ook met beide benen op de grond, in de aarde van het Land van Cuijk, moet kunnen of is het willen…leven. Dag Socrates (ongeveer 470 voor Christus), het is al zo lang geleden dat jij je met dergelijke vraagstukken bezig hield. En we hebben laten we eerlijk zijn toch wel al een hele hoop geleerd maar het grote vraagstuk waarom we leven, wat de bedoeling is van leven, daar denken we met zijn alleen toch mooi allemaal anders over. Is dat overigens wel mooi Socrates? Of getuigd dat van een domheid dat zijn weerga niet kent? Of zijn we gewoon nog niet zo ver? Ik twijfel en weet dat heel zeker, echt zeker... soms!
Tilly Gerritsma
