Afgelopen zaterdag was het de bedoeling dat ik onder andere naar ‘Schijt aan de grens’ (grensoverschrijdend cultureel festival in Venray, Geijsteren en Overloon) zou gaan maar het mooie weer strooide roet in het eten.
De puf was eruit nadat ik die ochtend boodschappen had gedaan, een ovenschotel en salade had gemaakt, en een zoon had opgehaald om met me mee te gaan naar zijn broer die in Venray woont. Schijt aan de planning…
Zondag wederom warm weer maar ik besloot lekker te gaan fietsen en naar ‘Cultuur aan de Maas’ te gaan. In een van de kraampjes was een student in het Japans aan het schrijven, ha dat was leuk. Mijn zoon en schoondochter zaten net in het vliegtuig onderweg naar Japan. Dus even: Veel plezier in Japan, laten schrijven. En hij sprak het ook nog keurig in het microfoontje van de telefoon en hup naar de vakantiegangers gestuurd. Toen ik het later nakeek via vertaling Nederland Japans, klopte het niet, of ik had misschien toch iets anders gezegd. Want mijn geheugen is niet al te best. In plaats van: veel plezier, wellicht: fijne vakantie. Dit klopte ook al niet. Op het internet las ik dat Japan drie alfabetten kent: kanji, hiragana en katakana. Dan kun je dus alle kanten op lijkt me, keuze uit drie!
Op de kunstmarkt stonden ook een paar kraampjes met tweedehandsboeken en mijn oog viel op: Rijmpjes en versjes uit de oude doos. Aangezien Fenna helemaal weg is van een voor haar nieuw, heel oud versje dat ik zo af en toe opduikel uit mijn onderbewuste, besloot ik het boek te kopen. Vaak moet ik diep graven en ik weet regelmatig niet of het de goede tekst is. Mijn fantasie draait dan overuren maar ik word op mijn vingers getikt als ik het een volgende keer net iets ander zing. Het was echt een oud boek zag ik later want de eerste druk was in 1910! En dat we dat nu (soms) nog zingen! Geen wonder dat de tekst gigantisch oubollig is, vaak nergens op slaat, maar toch zingen hé. Pure nostalgie. Ben je boos? Pluk een roos. Berend botje ging uit varen. In een groen, groen knolle-knolle-land. Bim bam beieren. Zagen, zagen, wiele wiele wagen. Twee emmertjes water halen. Naar bed, naar bed, zei Duimelot. En ga zo maar door.
Mijn moeder liet ik even mijn aanwinst zien en ze genoot van het boek. Als vanzelf kwamen de rijmpjes en versjes weer terug, hoe wonderbaarlijk is ons geheugen. En zou dat geheugen, onze computer, nog meer herbergen wat feitelijk niet van deze tijd is? Maar toch leuk om er af en toe eens naar te kijken. Schijt aan de grens van het verleden want het komt zomaar plotseling, als het zin heeft, naar het heden. Wat ben ik blij dat ik deze toch wat ondeugende woorden zo maar kan inzetten voor een verhaal. Ik heb ze gejat, geleend… gekopieerd is wellicht nog beter omschreven, geïnspireerd kan natuurlijk ook en ik geniet er van. Schijt aan…waar heb ik overal schijt aan en waar heb ik juist geen schijt aan. Is de weegschaal evenredig in balans of slaat hij te vaak door naar... Soms is goed dat je lekker je eigen gang gaat maar een andere keer is het wenselijker dat je aansluit, het hoofd buigt... zoals men zo mooi zegt. Als we allemaal als makke schaapjes volgen, misschien wel het zwarte schaap volgen, dan zijn we er gloeiend bij... lijkt me. Of hadden we die levensles juist nodig om te zien dat er ook voorbij die grens nog leven is. Het gras misschien wel groener, sappiger en malser. Schijt aan de grens... het blijft voor mij een uitdagend en fascinerend onderwerp zonder grenzen.
Tilly Gerritsma
