‘Morgen gaan we naar Tokyo en er komt een middelmatige tyfoon aan, categorie drie’ staat er op mijn whatsApp te lezen. Mijn zoon en schoondochter zijn op vakantie in Japan. Vele foto’s en filmpjes zijn er al verstuurd.
Mijmerend vraag ik me af of ons gezin wat betreft de ecologische voetafdruk in balans is. Mijn ex heeft genoeg aan huis tuin en haard evenals de tweede en de derde zoon. Foto’s en filmpjes zijn genoeg en tenslotte kun je de hele wereld en ver wat buiten onze wereld ligt zoeken en vinden op internet. De oudste zoon is ook niet zo’n reiziger, alleen de jongste zoon lust er wel pap van. Mede omdat hij voor zijn werk ook nogal eens naar het buitenland gaat. En als ik aan mijn eigen reisgedrag denk dan schijnt dat totaal verdwenen te zijn. De laatste anderhalf jaar is de puf er behoorlijk uit en ik dacht dat ‘mijn potje’ energie aan het leeg lopen was. Sinds kort weet ik dat niet de rupsenhaartjes zorgden voor al die grote ronde en ovale vlekken maar dat een teek de boosdoener was. Of feitelijk twee teken... vermoed ik, ik hoop in ieder geval geen heel leger. Want uit de bloedtest bleek dat ze me al eerder te grazen hadden genomen. Geen wonder dat de fut eruit was, die hebben de teken eruit gezogen met hun gebijt.
Maar wonderwel zit ik nu midden in een flow dankzij mijn drukke werkzaamheden voor de geboorte van mijn kinderboekje en wellicht ook van de medicijnen. En ondertussen geniet ik iedere ochtend tot ongeveer 15.00 uur, tijdsverschil zeven uur, van alles wat uit Japan komt. Vanuit drie steden werd de omgeving bekeken en ze gingen ook naar drie oude dorpjes. Via een wandeling door het bos waar beren zaten. ‘Er gaat toch wel een gids mee?’ vroeg ik toen is dat te horen kreeg. Als goed geaarde moeder was ik toch wel bezorgd, want beren…die zijn toch gevaarlijk! Gelukkig stuurde ze een foto met een grote bel, waarop te lezen stond dat ze flink moesten bellen i.v.m. de beren. Ha, de beren werden dus gewaarschuwd dat er iemand aankwam. Dat zal wel niet zijn om aan te vallen maar meer om weg te lopen, toch?
Vele kastelen in Japan, ik dacht dat dit tempels waren, werden bezocht. Bijzondere kleurrijke beelden van allerlei goden vermoed ik of in ieder geval figuren waar men in het verleden en wellicht ook nu nog, tegenop keek. Mijn zonen herkenden veel van wat ze zagen want namen en afbeeldingen worden in computerspellen en films gebruikt. Ik weet van niks en vraag ook niks, want ja dat is te veel van het goede. Ik moet het doen met plaatjes en filmpjes en een ‘kinderhand’ is gauw gevuld zullen we maar zeggen. In dit geval ben ik het kind want weet ik veel wat er in het huidige leven t.a.v. animatie allemaal speelt. In een van de hotelkamers, erg minimalistisch zag ik mijn zoon in kleermakerszit op de grond zitten op een stoel zonder poten. Allemaal laag op de grond dus en het bed….dekbedden, lagen in een kast en daar moesten ze ’s avonds zelf een bed van maken. Toch hartstikke leuk om mee te maken en blij dat ik dat dan weer niet hoef. Zouden daar geen mensen wonen met artrose, stijve knieën en heupen? Zo minimalistisch de kamers zijn zo luxueus is de wc. De bril kan via een drukknopje in de wand omhoog of omlaag. En talloze ander knopjes zorgen voor een verwarmde bril, sproeiers en... geen idee. Immense steden en mooie natuur komen naar ons toe en ik hoef er zelf niets voor te doen, dat is pas genieten.
Tilly Gerritsma
