Op de tv hoorde ik, geen hoogstaand nieuws maar toch, dat Justin Bieber de ziekte van Lyme heeft gehad of nog heeft?
Ha, ik bevind me in prettig gezelschap alhoewel, bij mij is Lyme nog steeds op visite. Anders gezegd ik ben nog heerlijk aan mijn winterslaap bezig. Want dat doet Lyme met me. Moe, slapen en dan is heerlijk warm in mijn holletje met de nodige lagen op en aan, zo gek nog niet. Er zijn ergere dingen als je in aanmerking neemt dat de winter niet direct mijn favoriete seizoen is. Straks in het voorjaar rek ik me gewoon een paar keer heel hard uit, is al het gegaap over en ga ik vrolijk en flierefluitend de wereld tegemoet. Dat is tenminste de planning en daar droom ik lekker van in mijn winterholletje.
‘Ik ben om tien uur bij je’ had ze gezegd. Ze kwam wat flyers halen van mijn boekje voor in de goodybag. Op 23 januari wordt bij echopret in Grave een verwenavond gehouden, een samenwerking van doula, energetische kindercoach en echo-pret. ‘Mogen vaders ook komen?’ vroeg ik, maar dat was helaas niet het geval. Het was een verwenavond voor vrouwen die in 2020 een kindje krijgen. Geen idee wat een doula is. Het blijkt te gaan om een vrouw die is opgeleid tot ‘birth doula’ en zwangere en partner begeleidt bij zwangerschap en bevalling. Goh jeetje, ik wist niet dat zo iets bestond. Een energetische kindercoach was er volgens mij nog niet in mijn tijd van zwangerschap. En een pret-echo kwam net in de belangstelling maar dat kon natuurlijk niets zijn, volgens de oude vertrouwde opvattingen. Verandering geeft immers altijd weerstand.
Als ik naar mezelf kijk dan zit er soms ook wel een rebel in me, niet al te groot hoor, maar heb ik af en toe zin om ergens tegenaan te schoppen. Liefdevol…niet al te hard, gewoon een prikkelend schopje. En dat had ik dan ook gedaan in het artikel wat onlangs over mij verscheen in het dagblad trouw. Keurig met de billen bloot, want wie zichzelf niet laat zien heeft ook niets te zeggen, en tegelijkertijd een liefdevol tikje naar het GGZ. Diagnosticeer niet iedereen als ziek en schrijf hem of haar als het ware niet af, maar kijk eens dieper en probeer te luisteren naar je medemens die het moeilijk heeft. Het artikel werd goed ontvangen door vrienden. ‘Heb je het op Facebook gezet?’ zei een fb vriend. Nou nee! Als je eens wist hoe lastig ik het vind om hier iets op te zetten. Vaak doe ik iets fout, like ik per ongeluk terwijl dat niet de bedoeling was en ik alleen maar wilde kijken en ga zo maar door. Vooral op de telefoon met die gruwelijk kleine lettertjes en mijn kromme vingers ga ik nogal eens de mist in. ‘ Mag ik het erop zetten?’ zei de bewuste fb vriend. En ja dat mag. Alles voor meer openheid en transparantie want laten we wel wezen, overal is toch weleens wat. ‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’ vertelde men vroeger, dus waar doen we moeilijk over? Jeetje, zie ik later dat het artikel zelf in Curaçao wordt gelezen. Zomaar over het water heen gevlogen dankzij het internet.
Al fietsend zie ik dat in de Acaciahof de viooltjes prachtig aan het bloeien zijn. Een aftappunt voor fris helder water, een oplaadpunt voor E-bikes, een prachtig kapelletje en een oorlogsmonument. Verleden, heden en toekomst (wandelen, mijmeren en uitrusten) zijn in het parkje verweven. In de winkel fluit een man een deuntje, een moeder fietst met haar kind en samen zingen ze een liedje. De zon breekt al een beetje door het grauwe grijze wolkendek. Hoe mooi is dat.
Tilly Gerritsma
