Het was druk op de informatieavond rond kunstroute 2020. Dit jaar alweer voor de achtste keer georganiseerd. Al een paar weken kriebelde het en ik dacht: laat ik eens gaan luisteren wellicht is het ook iets voor mij.
Ik hou van kunst, creativiteit in het algemeen en nu zo vlak bij huis, dat is mooi meegenomen. Niet dat ik erg handig ben, daar heb ik dan weer iemand voor nodig maar je weet maar nooit.
Het onderwerp vrijheid blijheid gerelateerd aan het herdenken van 75 jaar vrijheid is natuurlijk een fantastisch onderwerp. Want daar kun je alle kanten mee op. Mijn fantasie slaat direct op hol en ik denk aan: zo vrij als een vogel. Hoewel... de vogel zal toch ook wel enige beperkingen kennen zoals luchtweerstand, hoogte, roofvogels. Ballonnetje in de lucht dan maar. Een ballonnetje dat danst in de wind, maar ja die zit weer aan een draadje. Volledige vrijheid is mijns inziens onmogelijk. Ergens moeten of willen we toch rekening houden met iemand of iets en dat is maar goed ook. We hebben elkaar op de een op andere manier toch nodig en ieder heeft een eigen taak in deze wereld. Hoe klein die ook moge zijn. Maar zo ver we vrijheid en blijheid kunnen hebben of krijgen… graag. Ik denk even aan mijn kleindochter en vele andere kleine kinderen die een veel grotere vorm van vrijheid hebben en krijgen. Hoe mooi om te zien dat zij nog niet zo beperkt zijn en hun fantasieën volop inzetten met het spelen. En als het goed is kan ik dat kind in me, ook tijdelijk naar boven halen. Wie weet wat me dat nog gaat opleveren.
Bert Verweijen, onze gastheer die avond vertelde over de route en verder… het is nauwelijks te geloven, kan bijna alles. Zolang Pieter van den Elzen de vrachtwagen met hijskraan nog heeft, kan er zelfs geholpen worden als het kunstwerk wat hulp nodig heeft. Ik heb nog nooit meegemaakt, en dat is toch wel treurig, dat er geen restricties worden opgelegd en vrijheid en blijheid zo nadrukkelijk naar voren komt. Geen maar en… dat kan en mag niet, op een enkele tip na was alles goed. Niet te geloven dat niet iedereen zich aansluit bij de kunstwereld daar kunnen vele mensen nog veel van leren. Heel gemoedelijk, vertrouwen in het kunnen en fatsoen van de medemens, ontplooi je creativiteit en geen beknottingen om de een of andere vreemde reden. Zelf een plaatsje zoeken, reserveren en plaatsen als het zo ver is. Een kind kan de was doen. We waren zo klaar. Geen ellenlange debatten over pietluttigheden. Ik vermoed dat de meeste mensen al vele jaren meedoen en ik was het piep- of het uilskuiken, dat even om de hoek kwam kijken. Gemoedelijkheid ten top, geen verhitte discussies, hoe mooi kan het leven zijn.
Maar dan de nacht na de bijeenkomst…jeetje, de ideeën stroomden als vloedgolven over me heen en ik werd er als het ware onder bedolven. Ware het niet dat ik twee linkerhanden heb dus ik werd als snel teruggefloten. Fantasie genoeg maar ja nu de uitwerking nog van een idee dat ook uitvoerbaar is.
Samen met een maatje eerst maar eens brainstormen wat het gaat worden. Om daarna te kijken of we hulp nodig hebben en waar die te vinden. Waar ben ik aan begonnen? Het initiatief vind ik echter zo leuk, gezamenlijk een kunstroute maken, dat ik graag een keer wil meedoen. In de afgelopen jaren heb ik fantastische kunstwerken gezien waar je u tegen zegt. Maar gelukkig waren er ook heel kleine en fijne varianten bij. En eerlijk gezegd ligt dat meer in mijn straatje. Het moet tenslotte leuk blijven en haalbaar: Vrijheid en blijheid.
Tilly Gerritsma
