‘Optreden Willen & Ad met hun trompet’ stond er op het briefje te lezen dat mijn moeder op de keukentafel had liggen. Geweldig dat dergelijke leuke initiatieven ontstaan.
Op de dag zelf was het wel koud, maar gelukkig droog weer. De Groote Prins en ieder die ook even kwam kijken, heeft volop kunnen genieten van dit plaatselijk concert. Dank Ad en Willem voor jullie optreden en Annie van Reijmersdal voor het organiseren.
Bij het programma tegenlicht vertelde Dirk de Wachter, een in mijn ogen zeer aimabel psychiater en Lidewij Edelkoort (trendforecaster) wat ons mogelijk te wachten staat. We leven in een wegwerpcultuur en Dirk, met zijn gezapige Vlaamse taal, vertelde ons dat de mens behoefte heeft aan vertraging. Goh laat ik dat idee of is het wellicht een oproep, al vele maanden vooruit zijn. Ik leef in een zeer lage versnelling, soms bijna niet vooruit te branden, en ja of dit nu de bedoeling is, daar heb ik zo mijn twijfels over. Maar dat mijn leven volop gereset is en ik niet veel meer hoef of nodig heb, het is of ik het heb geweten. We moeten gereset worden, was het verhaal dus in een ander systeem terecht komen dat niet zo verslaafd is aan geld. En ja daar kan ik wel iets mee want zolang er allerlei kulkoek verkocht wordt en we menen dit nodig te hebben, hebben we denk ik toch een probleem. Het brengt een seconde lol of nog niet, ja dan moeten we ons inderdaad eens achter de oren gaan krabben of we zo door moeten gaan. Er is een ongelooflijke verspilling gaande volgens Lidewij en het zou beter zijn als er minder geproduceerd wordt en dichter bij huis.
Stel dat, in sommige blauwe zones is dit al het geval, we heel oud mogen worden. En liefst zo gezond mogelijk uiteraard, wat is daar dan voor nodig. En stel, tot gruwel van sommige mensen we als mens (als ziel) nog eens terug keren op deze planeet in ons zelf verwoeste wereld. ‘Zelf opruimen’ zei ik vroeger tegen mijn kinderen als ze er weer eens een puinhoop van hadden gemaakt. Jeetje… zou ‘daar van boven’ excuus voor de wat denigrerende verwijzing maar zij houden ook wel van een grapje, dat nu tegen ons zeggen: Zelf opruimen! En hoe gaan we dat dan doen? Jeetje… wat een werk! Maar we kunnen het natuurlijk ook als een uitdaging zien en niet als een verwend kind zitten kniezen in een hoek dat we niet krijgen wat we gewild hadden. Want was dat wel zo goed voor ons? In aanmerking genomen dat we nog een, twee, drie en wie weet hoe vaak nog terug moeten of willen komen. Ik heb er wel zin in, een opgeruimde, opgeschoonde wereld. Als je defragmenteert komt er ruimte vrij voor nieuwe dingen en dan kunnen we nog heel lang vooruit.
Openheid is belangrijk net zoals eerlijkheid en mijn ene schoondochter wilde wel eens een foto zien van ‘het buikje’ van haar schoonzus. Toen dit gevraagd werd op de app kwamen de meligste foto’s en filmpjes van rollende (bier)buiken voorbij. Uiteraard commentaar van de mannen. Allemaal stinkende jaloezie want als je zwanger bent is het de enige tijd waarin je trots mag zijn op je buik, in wezen de inhoud, en deze gerust naar voren mag steken en accentueren van: kijk mij eens. Je mag je buik zelfs aaien, beschermen, teder omarmen. Dat is toch heel anders dan een buik waar het vetpercentage de scepter zwaait en niet zoiets wonderbaarlijks als het groeien van een baby. Wat voor mij nog altijd een van de grootste wonderen zijn van het bestaan. Een zaadje, een celletje worden samen een mensenkind.
Tilly Gerritsma
