In de ochtend herinner ik me opeens dat er nog een meloen in de fietstas ligt die ik vergeten ben eruit te halen. En dat herinnert me weer aan mijn meloenplant achter in de tuin. Een beetje jaloers ben ik wel dat Daan al drie ieniemienie meloentjes aan zijn plant heeft hangen. Bij mij is niets te zien.
Toch maar weer eens kijken of er nu echt geen meloentje aan mijn plant hangt en jawel hoor. Een klein harig prematuur meloentje van twee centimeter lacht mij hartelijk toe. Trots als een pauw maak ik een foto en stuur deze naar Daan. Hoe is het mogelijk! Het is gelukt in de buitenlucht en niet in de kas. Over meloenen eten zullen we het maar niet hebben.
Op een avond zo rond kwart voor negen zag ik een prachtige lucht tussen twee huizen achter in mijn tuin doorkomen. Dus gauw op de fiets en richting de kuilen waar je een veel weidser uitzicht hebt. Gelukkig was ik zo verstandig om onderweg even stil te staan, te genieten van de lucht en gauw een foto te maken. Want eenmaal bij de kuilen was ik dus mooi te laat, zo snel veranderd de lucht bij zonsondergang en overigens ook bij zonsopkomst. Maar dan ben ik er eerlijk gezegd bijna nooit bij. Thuis gekomen zag ik dat mijn jongste zoon al eerder een paar prachtige foto’s had gestuurd. Mijn opmerking: Ik moest even richting kuilen fietsen maar dan heb je ook wat, was een beetje zielig want ook hij had schitterende foto’s. ‘Jij blijft gewoon op je luie gat zitten, je hoeft enkel twee trappen omhoog’ had ik hem geantwoord. ‘Maar dat heeft me wel een paar duizend euro gekost’ antwoordde hij nuchter. Dankzij het uitzicht van een dakkapel heeft hij echter het hele jaar door een prachtig uitzicht.
Wat ook prachtig om te zien was en waar ik intens van genoot, was het filmpje wat mijn schoondochter naar me stuurde. De eerste schooldag van Fenna verliep niet geheel vlekkeloos. Keurig in de rij, hand in hand met haar vriendinnetje, liepen ze geheel hun eigen pad. Terwijl iedereen als makke schapen de kudde volgde verwijderde zei beide zich van de rij en stonden even later te kijken naar alle drukte. Ik hoorde de schaterlach van mijn zoon en zijn opmerking dat ze even geholpen moesten worden om de weg, keurig in de rij, weer te vinden. Dat belooft nog wat! Maar is het niet zo dat we ook rebellen nodig hebben om de boel eens flink wakker te schudden. Niet altijd in de pas en in de rij blijven lopen omdat dit nu eenmaal het gemakkelijkste is. Totdat we er genoeg van krijgen en beseffen dat er nog vele andere wegen naar Rome leiden. Voor Fenna was het nog even wennen dat ze ook, na de lunch, weer naar school moest. En ook de volgende dag weer en de dagen erna. Weg vrijheid, in het gareel waar iedereen op een gegeven moment op de een of andere manier mee te maken krijgt.
Daan verraste me door op een ochtend om kwart over zeven te bellen en te vertellen dat hij een goede dag had. ‘Kun je me komen halen?’ vroeg hij. En alleen al het feit dat hij zijn huis uit wilde zorgde ervoor dat ik in de startblokken stond. Hoe is het mogelijk dat hij weg wilde zonder dit weken van tevoren afgesproken te hebben. ‘Omdat me dat ook stress oplevert omdat ik er iedere keer aan moet denken’ was zijn reactie. Niets zo veranderlijk als de mens en dat heeft ook zeker zijn goede kanten.
Tilly Gerritsma
Mill
