Het is bijna twee weken geleden dat bij mijn jongste zoon en zijn vrouw een jongetje geboren werd met de naam Floris. Na een voorspoedige thuisgeboorte moesten moeder en kind de volgende dag halsoverkop naar het ziekenhuis. Een bacterie was de boosdoener.
Wat was het toch geweldig dat moeder en vader de hele dag bij de kleine mochten zijn. Dat hij de ouderliefde niet gemist heeft en knuffelen zelfs gestimuleerd werd door het ziekenhuispersoneel. Wij, de gehele familie, moesten nog even wachten want wegens de corona regels is bezoek taboe. Maar we hebben gelukkig een telefoon met life video en WhatsApp zodat we volop mee konden genieten. Hoe prachtig is het als je twee vrij nuchtere mensen ziet veranderen in een papa en mamma waarvan het geluk afstraalt. Het is en blijft ook voor mij een wonder hoe zoiets moois, een klein mensenkind, kan ontstaan.
Floris sluit heel mooi aan bij wat men vaak noemt een hoog sensitief persoon of gevoelige kinderen. Enerzijds moeite hebben om in te dalen op de aarde met als zijn strubbelingen, de dualiteit die alom heerst. Het gevecht, hij kreeg een behoorlijk dosis antibiotica, heeft hij nodig om weerbaar en sterker te worden. Om zijn energiehuishouding op orde te krijgen en lichamelijk aan te sterken. Het valt ook niet mee om in deze tijd geboren te worden maar we maken er met zijn allen het beste van.
Na vijf dagen in het ziekenhuis mag hij naar huis en kunnen we het kleine manneke bewonderen. Vanwege corona en besmettingsgevaar gaan we in etappes en mag ik extra vaak omdat ik als taxi fungeer. Al gauw ligt de box vol met cadeautjes en Floris heeft zelfs een Donkey Kong en Bowser gekregen tot grote hilariteit van zijn vader. De humor ontgaat me volledig. Donkey Kong en Bowser schijnen in het spel van Super Mario te horen en hoewel ik die naam wel ken, ik heb het nooit gespeeld. Al gauw zitten de kersverse ouders met Daan herinneringen op te halen over het spel waarmee ze zijn opgegroeid. Jeetje, nu hebben we echt een generatiekloof, ik weet werkelijk van niets maar geniet van hun enthousiaste verhalen. ‘Weet je nog mam’ vroeg Daan op de terugweg in de auto, ‘dat we altijd cadeaubonnen kregen voor de videotheek. En dat we in de vakanties films of spellen huurden met een spelcomputer.’ Goh, zijn mijn zonen al zo ‘oud’ dat ze een vroeger hebben met talloze leuke herinneringen waarvan ze kunnen genieten.
Om de zoveel tijd krijg ik een mailtje met als onderwerp: belangstelling. Het is van een oud-collega die wil weten hoe het met me gaat. De gevolgen van Lyme hebben nog altijd hun uitwerking en dat is wat minder. Na uitwisseling vertelt ze ook wat over zichzelf maar haar belangstelling naar mij toe en overigens ook naar anderen, is oprecht en dat is bijzonder. Want wanneer heb je oprecht belangstelling voor de ander? Veel mensen, en je kunt dat niemand kwalijk nemen, worden zo overheerst door hun eigen sores dat de ander zijn verhaal op een laag pitje staat. Dankbaar ben ik dat ik in mijn vriendenkring mensen heb waarbij ik even kan zeuren en treuren over het leven en wat er zoal op mijn pad komt. Om daarna gauw een andere zender op te zoeken want er is zoveel moois te zien en te beleven.
Met Floris gaat het ieder dag wat beter en ik geniet hoe de kersverse papa zijn broers laat zien hoe ze hem vast moeten houden. De een vind het te griezelig en de ander wil maar wat graag. En ik geniet van mijn oma rol waarin ik voornamelijk mag verwennen en genieten. Hoe mooi is dat!
Tilly Gerritsma
Mill
