Het geluid van een zware auto die stopt voor mijn huis zorgt ervoor dat ik uit het badkamerraam kijk. Jeetje, dat was niet volgens schema, ik was nog niet aangekleed. Ik schoot vlug een jurk aan en jawel hoor, de bel ging.
‘Je zou toch maandag komen’ kon ik niet nalaten om te zeggen. ‘Jawel, maar dan heb ik het zo druk dus vandaar dat ik vandaag de spullen maar breng.’ Hij vraagt waar de douche moet staan en ik vertel hem achter in de tuin. Nou dat ging dus niet want er was een poort en die was tien centimeter te smal, kwam hij me vertellen toen de boel opgemeten was. De camping wc, klinkt wat vriendelijker als diksie, kon naar binnen. ‘Met een kersengeur’ vertelde hij me, dus ik bofte schijnbaar. Al weken heb ik me voorbereid op de aankomende verbouwing die liefst drie weken zal duren. Een nieuwe douche en wc, ik heb zowaar een hele planning gekregen wat er iedere dag staat te gebeuren. Het liefst zou ik drie weken van huis gaan maar ja dat zit er even niet in. Dus dan maar door de zure appel heen bijten. Maar veel dagjes weggaan lijkt me zo, zolang mijn huis geconfisqueerd is door allerlei mensen.
Vanwege het mooie weer afgelopen week was het genieten vanuit allerlei invalshoeken. Vele fietstochtjes, nog tot laat buiten een boekje lezen. Tussen de klimop zit een nestje vinken en gaandeweg hoor ik de jongen harder te keer gaan. Ik ben benieuwd wanneer ze uitvliegen. De kat van de buurt heb ik vermanend toegesproken dat hij het jonge gezinnetje met rust moet laten. Ook hoorde ik weer uilen wellicht gezinsuitbreiding? Het geluid klonk zo hard dat menig buur zich al afgevraagd had wat dat toch voor een geluid was. Iedere avond en nacht lieten ze zich horen. Giovanni, een verre buurman uit de nextdoor app, had de moeite genomen om eens te kijken of hij hem kon vinden. Heel voorzichtig had hij de uil benaderd en hem gefotografeerd. Leuk dat we nu door de reacties weten dat het een ransuil is. Een paar dagen later kwamen er twee uilen bij hem op visite en keken vanaf de schutting naar de fotograaf. En wederom kon hij er een mooi kiekje van maken.
Overdag in de stof, de rommel, en de drukte en lawaai van apparaten en mensen. Tot zo ver wordt het schema keurig aangehouden. Heel anders dan dat ik mijn dagelijkse leven door de jaren heen gewend ben. Gelukkig heb ik daar nooit zo veel gepland want dan was ik van een koude kermis thuis gekomen. Mijn leven is totaal anders verlopen dan dat ik ooit voor mogelijk had kunnen houden. Laat ik het maar avontuurlijk noemen dat is zo gek nog niet. Telkens geconfronteerd worden met nieuwe uitdagingen wat wel of niet te doen en/of te laten. Heel anders dat het schema wat voor me ligt en tot in de puntjes is uitgewerkt en ingekleurd. Wie er komt, wat hij komt doen en hoeveel tijd er voor staat ingepland. Het hele spektakel duurt drie weken en ik zag op tegen het begin en verlang naar het einde. Ondertussen houden we de moed erin, het verstand op nul en laat het maar over me heen komen. Dat laatste heb ik ondertussen wel geleerd in mijn leven. En als het nodig is sta ik op en laat van me horen als ik het ergens niet mee eens ben. En een andere keer leun ik achterover omdat het is zoals het is en ik er persoonlijk niets aan kan doen. In gedachten zie ik het eindresultaat voorbij deze trammelant, waar ik direct heel vrolijk en blij van word.
Tilly Gerritsma, Mill
