Op weg naar Kerstmis waarin de kerstgedachte: Vrede voor iedereen, me erg aan het hart gaat. We gaan, is mijn stelligste overtuiging, naar een mooiere wereld toe. Maar eerst moet de oude wereld afgebroken worden en daar doen ze, de regering en de machthebbers die daar weer boven staan, hun uiterste best voor. Dat de wereld van vrijheidsbeperking, van onderdrukking en angst aanjagen niet mijn wereld is mag duidelijk zijn.
Het heerlijke van met pensioen zijn is dat je nu alle tijd hebt om je bewustzijn te verruimen. Om wat meer te weten te komen van jezelf, de ander en de wereld waarop je leeft. Ik ervaar dit als een enorme rijkdom. Ook het fijt dat er van alles niet meer mag, en ik ook niet meer kan, doet me niet veel. Daardoor kan ik meer tijd besteden aan verdieping, aan stilte, om meer contact te maken met mijn innerlijke bron, dat wat ik in wezen ben. Mijn lichaam is immers maar een tijdelijke verpakking en heeft niet het eeuwige leven. Maar dat wat ik in de kern ben, ziel, geest ofwel bewustzijn, dat heeft het eeuwige leven. Stel dat de mens beseft dat de dood niet bestaat, dat wie of wat we zijn aan gevoelsleven, overstapt naar een andere dimensie. Om gewoon verder te gaan alleen in een iets anders jasje. Dan zou toch eenieder van ons in een mooiere betere wereld willen leven waarin niet alles draait om macht, status en geld. Dit concept is oud en aan vervanging toe maar velen, uiteraard de machthebbers, willen hier nog niet aan. Een oud programma loslaten om een ander programma, een veel menslievender, op te starten is niet gemakkelijk. Het oude vertrouwde loslaten vereist moed en vertrouwen en geen angst wat door de media met gulle mond al anderhalf jaar en in wezen al veel langer, tot in de treure wordt verkondigd. De nadruk wordt gelegd op kommer en kwel en niet op het mooie, liefdevolle, vertederende, liefhebbende waar we ook mee te maken hebben. Vandaar dat ik weer intens geniet van de kersfilms. Voor de broodnodige spanning, dat schijnt de mens nog altijd nodig te hebben, wordt er wel even een disharmonisch tintje ingelegd. Maar veelal is vanuit de verte al te zien dat liefde, medemenselijkheid, iets goeds doen voor een ander, de doorslag geeft. Geweldig! Dat is mijn wereld! Iets doen voor een ander zonder iets terug te verlangen. Gewoon omdat je het fijn vindt om iets te geven of leuk om voor een ander iets te doen. Zonder daarbij je eigen grenzen uit het oog te verliezen uiteraard.
Als ik dit met mijn goede vriend Gyan bespreek vertelt hij me dat ieder mens getraumatiseerd is. Niet alleen vanwege hetgeen er nu allemaal speelt maar ook van meerdere generaties. ‘Dit is te zien in je DNA en voor degene die zich bezig houden met het energieveld om ieder mens heen, is dit zichtbaar. Als de mens gaat beseffen dat angst voor de dood, angst voor ziekte, losgelaten kan worden, dan bevinden we ons in een ander gevoelsleven.’ Gyan vertelt me dat we op de goede weg zijn maar dat mensen die alleen maar de MSM kijken als het ware in hypnose worden gehouden doordat ze gebombardeerd worden met angst. Het eigen verstand is als het ware uitgeschakeld omdat angst triomfeert.’ Ik denk aan de protestmarsen die al maanden wereldwijd aan de gang zijn en waarvan de MSM niets laat zien. ‘Er zou geen leraar zijn als er geen leerlingen zijn, een regering heeft geen macht als de mens de macht niet geeft’ zegt hij tot slot. Voldoende stof om over na te denken. En ondertussen geniet ik van de mierzoete kerstfilms: Vrede op aarde voor iedereen.
Tilly Gerritsma, Mill
