Of het nu komt door de verwachte voedselcrisis zou ik niet kunnen vertellen maar de groene vingers hebben een heleboel mensen aan het werk gezet. En ook ik ben besmet met het gezondheids-virus zodat mijn zoon wat groenten en kruiden in bakken en mijn mini tuintje heeft gezet.
Ik heb geen idee hoe het begonnen is maar opeens hadden veel mensen in mijn omgeving dezelfde gedachte en werden er kweekbakken in allerlei maten gekocht. Een mooie oplossing voor wie geen tuin heeft en kleinschalig wil beginnen. Zelfs mijn oudste zoon laat apetrots in een filmpje zien dat de sla de pan uitrijst. Zelfs aardappelen en ja de worteltjes, die heeft hij te dicht bij elkaar gezaaid. Dezelfde fout die zijn moeder in het verleden ook heeft gemaakt. Maar al doende leert men. Ik ben zelfs zo enthousiast dat ik de biologische andijvie, Chinese kool en bleekselderij ‘onthoofd’ heb en wat je normaal weggooit, in een laagje water tot kiemen is gebracht. Het is een sport om te kijken of het allemaal lukt. En van salie en citroenmelisse zet ik dan weer een heerlijk kopje thee om na gedane arbeid goed te kunnen rusten. Ik herinner me nog dat mijn opa ook van alles en nog wat uitprobeerde met zaadjes. En als hij dan op bezoek kwam en ik in de namiddag met hem meeliep naar de bushalte in de stationsstraat, hij een wit bolletje wilde hebben van een struik in de tuin van Dokter Gunneweg. En dat moest ik dan pakken en daar baalde ik dan van. Een wit bolletje, geen idee wat voor een struik het was en dan jatte uit andermans tuin. En dan ook nog stiekem! Jeetje, je ziet dat daar een klein trauma naar boven komt.
Gelukkig laat ik het verleden niet overheersen en geniet ik van wat er nu is en dat doen ook de vogels in mijn tuin. De hele winter, voor zover we van winter kunnen spreken, hebben de meesjes en roodborstjes genoeg gehad aan één pot vogel-pindakaas. Nog even heb ik getwijfeld of ik een nieuwe zou ophangen, maar heb dat toch maar gedaan. Dieren zijn slim genoeg, wellicht zelfs slimmer, in wezen gevoeliger, als mensen. Zij voelen vaak intuïtief aan wat wel en niet goed voor hen is. En inderdaad kwam mijnheer en mevrouw roodborst en koolmees weer op bezoek. Er werd op bescheiden schaal wat uitgepikt en men vloog weer weg om te doen wat vogels doen. Wat doen ze eigenlijk de hele dag? Nestje bouwen, eitjes broeden, de ochtend verwelkomen met prachtig gezang, voedsel verschansen en verschalken en wellicht ook wat flierefluiten. De lente is immers het broedseizoen. Op een ochtend zag ik dat de plastic pot die de dag ervoor nog helemaal vol was, bijna leeg op de grond lag. Wat was hier aan de hand? Welke vraatzuchtige vogel had dit op zijn geweten? De pot weer teruggezet en tot driemaal toe lag hij weer op de grond. De volgende dag hoorde ik een kraai vreselijk tekeergaan. Hij zat op het dak en de buurtpoes zat op het schuurtje, waar de bijna lege pot hing, de boel te bewaken. Wat een zielig gedoe. Een toneelspel van heb ik jou daar. Mijnheer of mevrouw kraai was kwaad dat poeslief, de pot bewaakte. Maar ik ben ook niet voor een gat gevangen. Ik plakte de pot met duct tape vast aan de pindakaaspothouder. Eens kijken of dat werkt. Even later zag ik dat twee eksters de pot met lekkers ook op hun menu hadden staan. Maar helaas pindakaas de pot zat goed vast. Gelukkig is de rust min of meer wedergekeerd in de tuin. Nu nog opletten dat mijnheer en mevrouw slak niet op visite komen.
Tilly Gerritsma, Mill
