‘Zullen we op de helft afspreken?’ vroeg ik mijn schoondochter. In de stad samen iets drinken zag ik niet zitten. Waar moest ik parkeren en met een beetje pech ook nog een eind lopen. Zullen we bij de Immenhof afspreken?
Het was een prachtige zonnige dag en ik genoot van de mooie bloemenschalen op de tafels. Een feest om te zien. ‘Zullen we een theetje doen en een gebakje. Ik trakteer, ik ben jarig’ zei ze. Nu is ze pas volgende week jarig maar ze voelt zich al jarig, prima. Het grappige is dat ik ook al een extra cadeautje in mijn tas had gedaan alvast voor haar verjaardag. We zaten dus mooi synchroon op een lijn. ‘Ha een boekje van Christina von Dreien: De ongehoorzaamheid van Liefde. En gelukkig niet zo dik.’ Zei ze even later en ik moest lachen. Het was inderdaad maar een dun boekje waarin ze beschreef hoe we op een positieve manier naar de huidige wereldsituatie kunnen kijken. Christina (2001) is voor mij een fascinerende jonge vrouw die door mij als ‘de nieuwe mens’ wordt gezien die wij in de toekomst hopen te worden. Ze heeft zes jaar een sonde gehad dus had er wellicht ook moeite mee om te aarden. Christina is geboren met een sterk verruimd bewustzijn en heeft een veelheid aan paranormale gaven. Ze laat ons een geheel nieuwe dimensie van het bestaan zien. Aangezien ik op dat gebied hier ook een heel klein beetje van heb mogen proeven, heeft het nog altijd mijn interesse. Hoewel ik ten alle tijden ook sceptisch blijf sta ik open voor ander mogelijkheden, waarheden etc. Want ja wat weet ik feitelijk?
We besloten een kaartje te kopen om de tuinen te gaan bekijken en jee, ik waande me even in exotische oorden. Ook de andere tuin was fantastisch en overal rustplaatsen, bankjes, een kinderspeelplaats en zelfs hangmatten waar je kunt relaxen. Hoewel het me heerlijk lijkt om in een van de hangmatten te gaan liggen, ik waag me er niet aan. Hoe kom ik erin en nog belangrijker, hoe kom ik eruit. In gedachten zie ik mijn schoondochter trekken en duwen en ik kom nauwelijks in beweging. Of nog erger val zeer onflatteus op de grond. Verder lopend spraken we nog even over de bijzondere titel van het boek: Ongehoorzaamheid in Liefde. Dit zet je al direct tot nadenken: Hoe kan ik dit zien. Liefde is op de allereerste plaats liefde voor je Zelf, hoe vreemd dat wellicht ook klinkt. Te vaak ben ik te goed voor de ander geweest mezelf totaal vergetend zoals zovele mensen. Liefde betekent dan ook nee zeggen, iets wat ik altijd erg lastig vond. Niet alles slikken als zoete koek maar ook zelf onderzoek doen ook ten aanzien van de huidige wereldsituatie. En soms is, in het belang van je zelf, je eigen hart en geweten, het heel belangrijk om Nee te zeggen. Niemand anders is verantwoordelijk voor je Zelf. Je hebt immers niet voor niets een hart en een dosis gezond verstand gekregen om dingen te onderzoeken. En niet alles te slikken als zoete koek en te denken dat je er toch niet aan kunt doen ofwel geen macht hebt. Mijn volgend project, hoe mooi klinkt dat, om toch eens wat meer liefde en wilskracht te gaan tonen voor mijn eigen gezondheid. Uiteraard gezonde voeding maar ook mijn gedachtekrachten in de gaten houden. Dat ze niet met me aan de haal gaan. Ha we houden de moed erin op allerlei gebied en met de zon erbij is dat wel zo fijn. Zo’n heerlijk dagje uit, in de natuur, met fijne mensen om je heen doet de mens goed. Je krijgt er energie van en hoop doet leven.
Tilly Gerritsma, Mill
