We leven in een wereld van dualiteit: goed en kwaad. Beide willen winnen en draaien en verdraaien van alles en nog wat, wat als waarheid wordt voorgelegd, op een vreemdsoortige kunstige manier. Vaak heel verwarrend en nauwelijks te begrijpen of we zouden door de bril van de Albron moeten kunnen kijken. Meenemend dat we als mens (bewustzijn) het eeuwige leven hebben. Wat we invullen als slecht kan ook goede kanten bezitten wat we soms pas veel later kunnen zien.
Het is prima, zelfs noodzakelijk dat we het goede in ons zelf zien. Want ja anders blijft er niets van ons over, toch! Maar het kwade, door Gyan het onbewuste genoemd, verdient ook wel degelijk zijn plek. Een soms zelfs zeer respectabele plek want kunnen we ‘het kwade’ in ons zelf niet zien dan is er geen doorstroming mogelijk. Stop: Kijk eerst eens naar je zelf. Geen beschuldiging, geen verwijt, hoogstwaarschijnlijk ligt daar een pijnplek die gezien wil worden.
Ik heb een haat liefde verhouding met muziek. Ik kan enorm ontroerd raken maar ik kan me ook groen en geel ergeren. En het is, niet te geloven, geen standaard gegeven van wat ik nu wel en niet goed vind. Het is vaak tijdsgebonden, hoe ik op dat moment in mijn vel zit. Er is niets zo veranderlijk dan een mens. Toen ik jaren geleden op vakantie was op een plek die behoorlijk Duits georiënteerd was, was er een lied dat telkens gedraaid werd en door vele werd meegezongen. Helene Fischer met het liedje: Atemlos durch die nacht. Tja, de liefde die we menselijkerwijs allemaal willen hebben. Zelfs ik, die niets met schlagers heeft, betrapte me erop dat ik uiteindelijk meezong met het vrolijke levenslied. Ik hoorde overigens geen andere muziek dus veel keuze had ik niet. Een afknapper was het voor mij dat ik haar later op You Tube, in allerlei seksuele niemanddalletjes zag optreden. De dualiteit, vanuit mijn optiek bezien, ten top. Afgelopen week zat ik met het mooie weer ’s avonds buiten en hoorde opeens bij mijn (verre) buren een soort hoempapamuziek. Ook niet direct mijn keuze maar op dat moment werd ik er erg vrolijk van en kon er zelfs van genieten. Ik kan ook heel erg genieten als ik zie dat mensen plezier hebben zonder dat ik er zo nodig bij moet zijn. Heerlijk, mensen zetten even de zorgen aan de kant en genieten van het moment.
Een soort gelijke dualiteit heb ik met voedsel ofwel met gerechten. De ene keer kan ik me uitsloven met name als een van mijn zoons komt eten. En een andere keer vind ik het wel best en gaat het er maar om dat mijn maag gevuld wordt. De oproep om ieder een klein gerechte mee te brengen wat we samen konden nuttigen, werd dan ook met gemengde gevoelens ontvangen. Eerst was ik lui: hé bá ik heb geen zin Totdat ik het als een uitdaging zag en probeerde mijn beste beentje voor te zetten. Wat zou ik maken? Niet te moeilijk het hoefde maar iets klein te zijn… En wat is het gezellig als je met gelijkgestemde zielen, hier en daar een nuance maar dat mag, even heerlijk kunt praten, van gedachten kunt wisselen en eten. Leven is beweging is voortgang, stilstand bestaat niet. En enige dualiteit, anders ouden we allemaal hetzelfde willen eten, heeft ook zijn charme. Dan leer je ook nog eens wat. En weet je uiteindelijk wat je lekker vindt. Heerlijk genieten van het mooie weer en fijne mensen om je heen. Respect, begrip en vergeven zei een vriendin, dan zij we al aardig op weg naar een mooiere en fijnere wereld voor iedereen. Goed en kwaad wordt eens een hoger/dieper bewustzijn.
Tilly Gerritsma, Mill
