‘Hoe is het?’ lees ik als ik WhatsApp open. Ik weet dat Daan dan even contact zoekt. Soms staat er ‘effe bellen?’ Of ‘ben je rustig?’ Of ‘over tien minuten bellen?’ Dan weet ik dat hij eerst nog een sigaretje moet roken.
Ik zie het in gedachten al voor me. Binnenschoenen uit, buitenschoenen aan en naar het tuinhuisje. Sigaretje roken, rustig om zich heen kijkend naar de patronen van het hout die van alles en nog wat kunnen voorstellen. Als je je fantasie maar zijn werk laat doen. Soms genietend van de regen op het dak, vogeltjes in de dakgoot of een muis die naarstig op zoek is naar eten.
Ik beantwoord hem dat ik net aan het koken ben. ‘Pannenkoek daar had ik zin in. Het is al zo lang geleden dat ik dat gegeten heb.’ Als ik klaar ben dan stuur ik een foto en hij antwoord met yum, yum. ‘Wil je even praten en ik eten?’ antwoord ik en dat vindt hij een goed idee. We hebben wel vaker gesprekken als ik aan het koken ben maar dan loop ik (FaceTime) heen en weer en dat is natuurlijk behoorlijk onrustig. En daar houdt Daan niet van. Dus nu doen we het anders, ik genieten van het eten en dan is het de bedoeling dat Daan praat. De praktijk is echter anders want al is mijn leefwereld erg klein geworden, hij is duizenden malen groter dan die van Daan. Gelukkig moet ik pauzes inlassen als ik vertel want Daan heeft tijd nodig om alles op te nemen. Ik zie het radertje lopen en soms ben ik te snel zodat Daan nog bij het vorige onderwerp is blijven hangen en ik al veel verder ben. Omdat Daan niet verder komt als ‘het is koud, naargeestige sfeer’ neem ik al gauw het stokje over. ‘Wil je weten wat er in de pannenkoek zit?’ vraag ik hem. De info over de hartige pannenkoek (ui, paprika, champignons, tijm en kaas) wordt gedeeld. Daarna vertel ik hem dat ik bij zijn jongere broer ben geweest. Dat we samen met Floris van twee, naar de grootste kerstshow van Nederland in Duiven (Intratuin) zijn geweest. Ik zag er eerlijk gezegd wel tegenop. Voor mij te ver en te veel lopen. Maar vond het toch ook wel leuk om dat samen met mijn kleinzoon te gaan kijken. Op de bovenverdieping met de roltrap kom je al in de Eftelingsfeer. Allerlei onderwerpen zijn in panorama in beeld gebracht, te veel om op te noemen en te veel, veel te veel om alles op te kunnen nemen. Lange Jan, Holle Bolle Gijs waren favoriet bij Floris evenals de vele treintjes die in de prachtig versierde landschappen voorbijkwamen. De gondels van de kabelbaan, skipiste, ijsbaan, kermis, noem het op en het kwam voorbij. Er was zelfs een panorama Halloween, wat ik natuurlijk in eerste instantie niet goed zag. Ik dacht wat zie ik toch, wat luguber en vreemd. ‘Halloween mam’ oh ja. Soms dringt iets niet direct door.
Nadat we mijn dag hadden doorgenomen vroeg ik aan Daan of het nu lekker warm was in zijn huis. Daan woont op de benedenverdieping en boven hem zijn nog twee appartementen. Roeken hadden wederom het afvoerkanaal met takjes versierd zodat de boel weer verstopt was geraakt. Dus even geen verwarming in huis maar dat was nu gelukkig weer opgelost. Hoe is het mogelijk dat vogels voor de zoveelste keer de mens te slim af zijn? Dat er niet iets verzonnen, ontwikkeld kan worden zodat niet ieder jaar opnieuw de boel verstopt raakt. Je zou toch denken dat de mens slimmer en vaardiger is als een vogel. Alhoewel… we kunnen nog steeds niet vliegen.
Tilly Gerritsma, Mill
