Ha in januari wordt het al een tot drie minuten lichter en in maart al vier minuten per dag lees ik op het internet. Dat doet de mens goed want ó wat verlang ik naar wat meer licht en vooral de warmte van de zon. Dat die mijn lichaam, botten en spieren, en mijn geest maar gauw mag verwarmen.
In het nieuwe jaar worden er vaak goede voornemens gemaakt en eerlijk gezegd ben ik daar niet zo van. Omdat goed vaak slecht blijkt te zijn omdat je het niet volhoudt, er niet helemaal achter staat, wellicht zelfs beïnvloed bent? Zodat het feitelijk niet of maar gedeeltelijk je eigen voornemen was. Maar goed deze keer sta ik er toch iets anders in. Ik heb al een paar keer behoorlijk geblunderd door een leuke activiteit via de app door te geven waarbij ik dacht: misschien vinden ze dat leuk. Maar vergeten erbij te zeggen dat ik het dan wel leuk vind maar absoluut niet mee wil. Te vermoeiend, te ver weg, te veel lopen of wat dan ook. Mijn lichaam en geest staan op winterstand en dat betekent nou net niet winterslaap, maar het scheelt niet veel. Dus ik wil niet mee, dat mag duidelijk zijn. Maar vergat dit erbij te zetten. Dus ik heb al meermalen berichtjes gehad van ja… leuk. Ik ga mee! Te gênant voor woorden want dan moest ik bekennen dat ik dus echt niet mee wil. Maar, geluk bij een ongeluk, al tweemaal moest ik de bewuste dag naar massage. Wat ik dus eerder ook weer vergeten was. En ja dan druip ik van de olie, ruik ik naar allerlei kruiden. Een waas van bedwelmende geuren hangt er om me heen die niet te ontwijken valt. Bovendien moet ik na de Thaise massage rusten en laat dat nu even goed uitkomen. Dan kan ik helaas niet mee hoe leuk ik het ook had gevonden. Mijn voornemen is… en nee het blijft niet bij een voornemen, dat ik echt beter moet leren communiceren. Behoorlijk beschamend is het bovendien dat ik me in een organisatie bezig hou met communicatie en organisatie. Ik ga bij deze dus af als een gieter. Een voordeel is dan weer dat ik bij de zestig plussers hoor en tja die groep mensen met die ‘gezegende’ ouderdom, volgens mijn zonen, zijn niet meer zo scherp. En kun je dus gemakkelijker iets vergeven. Maar vergeef ik mezelf die suffigheid? Hoe moeilijk kan het zijn om een leuk berichtje te sturen: Kijk eens! Hartstikke leuk! Wellicht iets voor jou? Ik ga niet mee! Wat dan vermoed ik weer om opheldering vraagt en of ik dat dan weer wil? Bovendien vindt de ander wel leuk wat ik leuk vind maar niet voor me zelf? Omdat ik te krakkemikkig ben of anderszins. Niets meer sturen dan? Iedereen moet zelf maar opletten? Of gewoon aangeven dat ik die dag om wat voor reden dan ook niet kan of wil. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat ik van alles leuk vind maar zelf geen behoefte meer heb om er naartoe te gaan? Is dat gunstig of ongunstig? Zou het komen door de winterslaap? Nog niet helemaal wakker? Mijn aandacht gericht op andere dingen en toch met een been nog in de aardse geneugten van het leven. Wie zal het zeggen. Ook weer iets om over na te denken en het er vooral niet over te hebben met mijn kinderen. Ik weet nog goed dat ze als kind dachten dat als je met één stok liep toch al wel erg oud was. Met twee stokken was je zo goed als dood. En laat ik nu al regelmatig (tijdelijk?) met een stok lopen, tjeetje.
Tilly Gerritsma, Mill
