Het lijkt wel of de tijd sneller gaat in mijn beleving. Ik kan het als het ware bijna niet meer behappen. Hoewel in een vertraagd en rustig tempo leven heeft ook wel wat. Want ik heb net als zovele andere mensen, me in vroegere jaren volledig voorbijgelopen. Gerend zeg maar. Nergens tijd voor, alles willen zien en doen. Rennen maar!
Nou dat rennen hebben we wel gehad en zeker nu ik alweer een aantal weken gezelschap heb van de blaffende hond. Het leek een kleintje, hij was wel schor en moest zijn blaf van behoorlijk ver halen. Maar al gauw bulderde hij erop los, er was geen houden meer aan. Hij brak uit, te pas en te onpas of je het nu wilde of niet. Dus een voorraad zuigsnoepjes ingeslagen zodat de blaffende hond zich wat meer koest houdt. Ook ’s nachts, ja ja ik weet het… levensgevaarlijk, neem ik een snoepje om de blaf te onderdrukken. En ja inderdaad soms zie ik een verdwaald snoepje dat per ongeluk uit de bek van de blaffende hond is gevallen. Het zit dan op zijn vacht of ligt in zijn mandje. Na de carnaval, dat is feitelijk altijd zo geweest, zullen er nog wel meer mensen zijn die last hebben van een baffende hond. Er maar goed voor zorgen zou ik zeggen dan kalmeert hij wel. Aangezien ik dus in de lappenmand zit en goed voor me zelf moet zorgen wil ik even niets horen van de ellende die zich steeds meer ontrolt in het wereldbeeld. Ik heb even genoeg aan mezelf en moet mijn energie weer wat opbouwen. Dus buiten het altijd aanwezige studiemateriaal om de mens en met name me zelf, wat beter te leren kennen, heb ik zin in iets luchtigs, hartigs en liefdevols. ‘Per ongeluk’ ben ik op Netflix beland bij Koreaanse series die voor mij een heel andere wereld vertegenwoordigen. Vooral de kostuumdrama’s, de opvattingen van die tijd, het melodrama, het ietsepietsie romantiek wat tranenentrekkend is. De vele traantjes die mannen en vrouwen zeer gemakkelijk uit de ooghoeken laten rollen. En uiteraard ook prachtig in beeld wordt gebracht evenals het handje vast houden, dat heeft wel wat. Evenals de liefdevolle schouderklopjes en omhelzingen die bij de liefdesdans horen. Zelfs de jonge koning op het witte paard heb ik voorbij zien komen en geloof me toen was mijn dag helemaal goed. Er is toch niets mooiers en pijnlijker dan de smachtende liefde. Tussen de verhaallijnen van de series door heb je natuurlijk ook het mystieke gedeelte want ja daar zijn de Oosterlingen veel verder mee. Ook zielsverhuizingen, tijdreizen waarbij Albert Einstein theorie ook om de hoek komt kijken, komen voorbij. Dat is toch smullen… en veel nadenkwerk voor mij om te kijken of ik dit alles kan plaatsen. Ook het klasse verschil komt veelvuldig in beeld, Oosterse wijsheden, de leer van Confucius. Het grappige is dan wel weer dat de mens heus wel weet hoe hij/zij in het leven moet staan. Maar weten en doen… dan komt het ego toch vaak veelvuldig om de hoek kijken. Want status, macht en of geld verlezen is nog steeds een dingetje. Hoe is het mogelijk dat er op dat gebied nog steeds heel veel te leren valt. Goed en slecht, de dualiteit, complexiteit van doen en laten, ontelbare boeken, films en computerspellen zitten er vol van. Zou ik daarom zo’n last hebben van een blaffende hond? Niet inslikken of wegduwen maar gewoon eruit laten stromen. Het zit er immers niet voor niets, toch? En dat andere mensen dan last hebben van mijn geblaf. Doe gewoon gezellig mee zou ik zeggen. Voelt de blaffende hond zich ook niet zo alleen.
Tilly Gerritsma, Mill
