Twee telefoontjes in de vroege ochtend, kort op elkaar, had ik gemist. Dus de nood zal wel hoog zijn. Toen ik terugbelde en er natuurlijk niet opgenomen werd vond ik het best. Ik had teruggebeld en mijn interesse laten zien.
Even later werd ik teruggebeld en gelukkig was de lading er een beetje af. Maar na enig gesnuif en gelach kwam het hoge woord eruit: zeikwijven. Tja dan weet ik wel hoe de vlag hangt en aangezien hij het heel breed uittrekt heb ik toch de neiging om een beetje in het verweer te schieten. Tenslotte ben ik ook van het vrouwelijke ras en identificeer me hier mee. Naarstig zoek ik naar een tegenwoord maar hij komt er zelf al op omdat hij merkt dat ik tegengas wil geven. Mannen zijn vaak lapzwansen en hij zegt dit met een schaterende lach. Hij trekt niet het boetekleed aan en ik doe dat ook niet met de titel zeikwijf. Dus gezwam in de ruimte zullen we maar denken. We, mannen en vrouwen, jongens en meisjes en al die gradaties ertussen in die nog niet weten wat ze willen zijn, gewoon mens zou ik willen zeggen. En het woord gewoon dekt ook de lading niet want wie of wat is gewoon? Het blijft voor mij een wonder hoe alles en met name de mens, ontstaat en geboren wordt.
Veel negatief nieuws, bangmakerij en dergelijke zien we dagelijks op tv. Vandaar dat ik zelden kijk maar zo af en toe gaat hij toch aan, afgelopen week deed hij het niet. Nu ben ik allesbehalve een techneut en heb de leeftijd mee dat ik niet meer alles hoef te begrijpen. En eerlijk gezegd speel ik er ook wel mee als ik iemand van vooraan in de twintig, wellicht richting dertig, aan de telefoon krijg. Als ik gebeld heb en toch enigszins beschroomd help wil roepen hoef ik mijn geboortedatum maar te noemen of ik zie in mijn gedachte het medeleven. Och weer zo’n vrouwtje dat het digitale tijdperk niet kan bijbenen, voel ik door alles heen. De medewerkers zijn over het algemeen erg vriendelijk en ze voelen wel dat ik de snelste niet meer ben. ‘Doe maar rustig aan’ klinkt het regelmatig en dat voelt als een warm bad in deze snelle tijd. De helpdesk doet zijn naam geen eer aan en wist het natuurlijk weer niet dus gelukkig kreeg ik met een echt mens te maken. Ze zat, bleek later in Valencia maar voordat ik jaloers kon worden vertelde ze dat het daar regende. En ik kon lekker zeggen dat de zon hier scheen. Toch wel weer mooi dat je je werk lekker overal in de wereld kunt doen. Maar de wifi viel uit dus verbinding verbroken. Dus nog maar een keer gebeld en nu kreeg ik iemand anders. Geen idee of ze gewoon thuis zat of ook in een ander land maar ze had weer alle tijd om het probleem op te lossen. Ondertussen had ik op het internet de beschrijving van de (nieuwe) afstandsbediening gevonden. Jeetje je krijgt tegenwoordig ook nergens meer een beschrijving bij, niet dat ik die lees maar toch! Aangezien ik een andere provider heb moest ik een Chromecast kopen anders had ik geen Netflix meer. En dat is toch wel een dingetje omdat ik zo heerlijk geniet van de over de top Koreaanse series. Ergens zal ik wel ooit, in een ander leven, een Koreaantje zijn geweest. Zo trots als een pauw vertel ik later tegen mijn broer dat ik alles geïnstalleerd heb. Vraag me niet hoe en hoe lang het geduurd heeft maar het is gelukt. De aanhouder wint, weliswaar met bloed zweet en tranen maar het is gelukt. Apetrots, je kunt maar ergens blij mee zijn!
Tilly Gerritsma, Mill
