‘Leuk mam, maar dat is veel te groot. Die doe ik niet aan.’ Daar sta je dan met je goedbedoelde cadeau. Fijn als je kinderen (volwassen zonen) heel direct zijn. Die zullen niet over zich heen laten lopen of te veel inslikken, wat zich later uit in talloze kwaaltjes.
‘Veel succes op je laatste werkdag’ had ik naar mijn schoondochter geappt voordat ik naar bed ging. Later zou blijken dan mijn kleindochter Lucy op dat moment net geboren was. Vier weken voor de uitgetelde datum, in het ziekenhuis en in blakende gezondheid. Omdat het niet zo druk was op dat moment mochten vader, moeder en Lucy op een kamer verblijven. Wat geweldig dat dit mogelijk is. Heel anders dan mijn geboorte. Vijf weken te vroeg kwam ik in een couveuse in Nijmegen te liggen en heb daardoor vijf weken mijn ouders niet gezien. Ik kan het me nauwelijks voorstellen maar begreep daardoor wel mijn verlatingsangst als peuter, dat zich toen ontwikkeld heeft. Na een paar dagen mocht het gezinnetje naar huis. De hereniging met zoontje Floris die bij de andere opa en oma gelogeerd had was een feest. Zo fijn en mooi om te zien dat vader en moeder beide voor de kleine spruit zorgen en de taken goed verdelen. Mijn zoon heeft vakantie opgenomen en mijn schoondochter hoeft voorlopig niet aan het werk. Heerlijk om zo een nieuwe start te maken met een hernieuwde gezinssamenstelling. ‘Mam hoe heb je dat toch gedaan met vier kleine kinderen?’ vraagt mijn zoon later. En ja dat weet ik ook niet meer. Bijzonder dat je als je het nodig hebt schijnbaar toch de energie krijgt om het vol te houden. Ik denk ook aan de gezinnen vroeger waar ze meer dan tien kinderen kregen. Mijn god wat een leven voor die moeders en vaders omdat allemaal te kunnen behapstukken.
Later bij de plaatselijke bloemist in het dorp van mijn zoon vraag ik om een bosje bloemen. Uiteraard allemaal roze nu heb ik de kans. Hoewel mijn schoonmoeder uit frustratie ooit een pop heeft gekocht, een meisje is het bij mij/ ons nooit geworden. De bloemist houdt net als ik van een praatje en ik vertel hem dat mijn zonen in Brabant Gelderland en Limburg wonen. Dat lijkt heel wat maar in werkelijkheid is het allemaal net over het grensgebied. En ik vertel hem ook dat ik aan de rand van het bos woon. En ook dat lijkt heel wat, maar is in werkelijkheid een bescheiden bosje. Toch leuk om een beetje te zwetsen over de prachtige natuur in en rondom Mill en dat doe ik dan ook graag. Hoewel mijn oudste zoon in een prachtige kindvriendelijke woonwijk in Nijmegen woont, ik moet er zelf niet aan denken. Met name wat er na de brug ‘de oversteek’ allemaal uit de grond wordt gestampt. Geef mij maar een dorpje en veel natuur wat nu en dat is wel leuk, extra gewaardeerd wordt door mijn zonen. ‘Oma woont bij de bossen’ heeft toch wel wat als je kleinkinderen dat zeggen.
Gelukkig is het met het T-shirt ook nog goed gekomen wat ik voor de verjaardag van mijn zoon had gekocht. Een kleinere maat en hij kan het een maand eerder aan doen dan verwacht. Heerlijk is het om oma te zijn en alles van op een afstandje te bekijken. Het opvoeden laten we lekker aan onze kinderen over. Mijn moeder ze bedoelde het uiteraard goed, bemoeide zich graag met talloze dingen. Daar heb ik gelukkig geen last van. Ik hoop voornamelijk van hen te kunnen genieten in het nu en me niet bezig te houden met later. Zo leert iedere generatie weer wat van elkaar. Hoe het niet moet en hoe het ook anders kan.
Tilly Gerritsma, Mill
