‘De wonderen zijn de wereld nog niet uit’ is een prachtig gezegde. Tot mijn verwondering heb ik daar de laatste tijd meermalen van mogen genieten. En dat is heerlijk.
Mijn energielevel is op miraculeuze wijze opgewaardeerd zodat ik meer zin en energie heb om iets te ondernemen. Natuurlijk onderzoek ik het gegeven en kan er warempel de vinger opleggen. De laatste tijd heb ik me vooral beziggehouden met mooie liefdevolle films en muziek waar als het even kon (films) ook de nodige humor bij kwam kijken. Ik vraag me af of ik vijf jaar geleden er ook zo van had kunnen genieten en met name de humor die ik geweldig vind. Is mijn geest versimpeld? Is mijn gemoedstoestand niet meer zo zwaar? Kan ik meer loslaten? Ben ik niet meer zo streng (oordelend) over me zelf of de ander? Om de simpele reden dat het klaar is, niet meer nodig is. De mens veranderd voortdurend en ik ben wat dat betreft in een fase beland waarin ik probeer zoveel mogelijk te genieten. De opwaardering van mijn energielevel heeft er ook voor gezorgd dat ik wat meer ga ondernemen. Fietsen door onze prachtige omgeving, bezoekjes afleggen die ik almaar uitgesteld heb. Ik ben zelfs naar ‘wereld stemmen horen dag’ (14 september) gegaan die dit jaar in Nijmegen gehouden werd. Wat was het leuk om gesprekjes te voeren met mensen die ik al jaren niet meer gezien had. Ik heb er echt van genoten. Waar ik ook intens van geniet en voor mij onder de categorie wonderen valt is de nieuwe bovenbuurvrouw van Daan. Daan is heel erg op zichzelf, heeft dag- en nachtritme vaak omgegooid en heeft in wezen nauwelijks, uitgezonderd zijn eigen familie, contact met iemand. Weken geleden vertelde hij me dat hij een nieuwe bovenbuur kreeg. Spannend want zou die hem geen overlast bezorgen? Een paar weken geleden was mijn oudste zoon bij Daan de heg aan het knippen toen opeens een bloedmooie (zijn woorden) vrouw bij de heg stond. Het was de bovenbuurvrouw van Daan. Ze kwam uit Egypte en wilde Nederlands leren en of Daan haar hierbij wilde helpen. Ze kreeg over een maand een cursus maar ze was erg gemotiveerd en vandaar de vraag aan Daan. En hij vond dat goed, hij wilde graag helpen vertelde hij me later. ‘Weet je hoeveel doeken er zijn mam: Handdoek, theedoek, vaatdoek, badhanddoek, keukenhanddoek.’ Ze wilde als tegenprestatie voor hem koken of het huis poetsen maar daar wilde Daan niets van weten. Ze spraken af dat ze een maal in de week bij elkaar zouden komen en welke dag kon Daan nog niet zeggen. Dat lag eraan hoe hij zich voelde, of het niet te druk was in zijn hoofd. Tot mijn verwondering hoorde ik dat ze al binnen was geweest. Zijn begeleider komt vaak niet verder dan het tuinhuisje. En dat ze, hoe is het mogelijk, WhatsApp contact hadden. Wat ben ik deze vrouw intens dankbaar dat ze het mooie en liefdevolle van Daan ziet. Dat ze door zijn uiterlijk heen kijkt en een prachtmens ziet. Ook dankbaar ben ik dat Daan duidelijk zijn grenzen aangeeft zodat het niet te veel voor hem wordt. Toen we, een andere zoon en ik, afgelopen weekend bij hem waren was ze er niet. Ze was naar haar zus. Daan had een foto van haar en haar zus gekregen. Toen ik de foto mocht zien en inzoomde op haar gezicht, zei hij dat ik niet zo nieuwsgierig moest zijn. Tja... dat was ik inderdaad. Een vrouw die Daan enigszins uit zijn schulp had laten komen, die wilde ik inderdaad heel graag leren kennen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, heerlijk toch! Wie weet wat er nog allemaal in het verschiet ligt.
Tilly Gerritsma, Mill
