Het is alweer veertien dagen geleden dat ik aanzat, zoals dat zo mooi heet, bij ‘Werelds eten’ in de Wester. Ik was erg benieuwd naar het menu van Syrië en wat was het heerlijk wat we voorgeschoteld kregen.
Er lag een flyer op de tafel waarop stond: Wat weet u van Syrië? Nou… niets dus, bleek toen ik de vragen had gelezen. Op de achterkant zag ik gelukkig de antwoorden en weet nu een klein beetje meer. De hoofdstad van Syrië is Damascus en de grootste stad Aleppo. Ik las wie er de president is maar dat wil ik liever vergeten. Zeker nadat ik las hoe de oorlog In 2011 ontstaan is: In Deraa stad hadden jongens bij een school lelijke dingen geschreven op een muur over Assad (president). Ze werden gearresteerd en zijn uiteindelijk overleden door martelingen. Meer van de helft van de bewoners zijn vluchteling en degene die verder willen vluchten worden opgenomen in buurlanden Turkije, Libanon en Jordanië. Al met al geen feest om te lezen want 90 procent leeft in armoede. Geen wonder dat zoveel mensen dat bestaan willen achterlaten.
De vier vrouwen die allemaal rond de vijf en zes jaar in Nederland woonden hadden een prachtig menu samengesteld. Allemaal voor mij vreemde gerechten behalve de baklava die ik van Turkije ken. De warme gevulde yoghurtsoep was een verassing en smaakte heerlijk. Evenals de salade, rijst, kip en een gerechtje van zoete aardappel. Uiteraard op een specifieke manier gekruid en klaar gemaakt met een vleugje rook van de BBQ. Als ik tenminste goed opgelet heb toen de bereiding van de gerechten verteld werd. Mijn tafelgenoten en ik hebben er van genoten evenals de andere gasten. Ik vond het een hele leuke ervaring en hoop dat een dergelijk initiatief een vervolg krijgt. Het idee van een kookgroepje vormen, recepten uitwisselen, er is van alles mogelijk dus wie weet wat voor een vervolg dit mooie initiatief heeft.
Ook Daan heeft al een beetje kunnen snoepen van buitenlands ofwel Egyptisch eten. De bovenbuurvrouw serveerde ook plat brood vertelde hij me toen hij de foto’s die ik doorstuurde had gezien. En o.a. ook gevulde druivenbladeren. Met verwondering en bewondering observeer ik vanuit de verte hoe Daan heel langzaam uit zijn schulp kruipt. Weliswaar mondjesmaat en met de nodige perikelen die hij hopelijk als uitdagingen kan blijven zien. Hij belt en appt me dagelijks en verwondert zich over de buurvrouw die zoveel onderneemt. ‘Ik ben net Groundhog day’ vertelt hij me. Een Film waarin iedere dag dezelfde situatie wordt afgespeeld. Anderzijds waardeert de bovenbuurvrouw juist zijn rust en uiterlijke kalmte. Ik weet dat het inwendig een chaos is maar daar zie je niets van als je met hem praat. Weloverwogen, je ‘ziet’ hem vaak nadenken vertelt hij wat er volgens hem aan de hand is. Heel goed beseffend dat eenieder zijn eigen manier van kijken en voelen heeft. Ik vertel hem dat ik weer een serie op Netflix aan het volgen ben waar een autistische jongeman een hoofdrol in speelt. De vader vraagt op een gegeven moment mag ik je één keer een knuffel geven. Zijn zoon is namelijk ook heel sociaal en liefdevol gelijk Daan. De jongeman is daar niet blij mee maar laat het even later toch (voor zichzelf gedwongen/overwonnen) toe. De vader geniet en de jongeman laat het stoïcijns over zich heen komen. Dit is zo herkenbaar dat we er beiden heel hard om moeten lachen. Ook ik geniet ervan als ik, meestal alleen met zijn verjaardag, hem eens lekker mag knuffelen. Het verwarmt ons aller hart en dat hebben we vaak nodig als mens. Net als lekker eten dat geeft gezelligheid en een warme band.
Tilly Gerritsma, Mill
