Jaren heb ik een haat-liefdeverhouding gehad met muziek. Dat had te maken met mijn ex die altijd lp’s draaide en het liefst zo hard mogelijk. Het is alweer jaren geleden maar indertijd verschool hij zich als het ware achter de muziek, koptelefoon op en hij was niet thuis. De kinderen hoorde hij niet en hij lag heerlijk te genieten van zijn muziek.
Toen ik in de verzorging ging werken was ik nog wat te jong voor de opleiding dus stond ik een half jaar in de afdelingskeuken in Dekkerswald. Met altijd de radio aan en dat vond ik geweldig. Toen ik na een half jaar met de opleiding begon hoorde ik geen muziek meer. Ik dacht dat ik dit niet zou overleven. Mijn eerste LP was van Jimmy Hendriks en mijn eerste singeltje was: Sorry Suzanne van de Hollies. Ja verschil mag er zijn zullen we maar zeggen. Het zoete lieve, melodramatische en het rauwe, ik was voor alles in. Een beetje naïef ben ik ook altijd geweest want ik herinner me nog goed de poster die ik op mijn kamer had hangen. Een meisje met een grote bos krullend haar en rondom prachtige kleuren. Pas jaren later kreeg ik in de gaten dat de dikke vette joint die ze rookte de mooie kleuren die ze zag insinueerde. Nou dat niet dieper nadenken heb ik ondertussen wel afgeleerd. Dat is volledig omgeslagen en dat was hard nodig. Toen ik getrouwd was zongen mijn (ex) man en ik altijd liedjes van de Beatles onder de afwas. Heerlijk blèren daar genoten we beide van. Toen de kinderen kwamen en ze wat groter waren kwam er thunderdome in huis ofwel hardcore house. Dat was voor mij gewoon het verstand op nul zetten en mijn zonen, hun pleziertje gunnen. Ook rap kwam voorbij waarin heerlijk geagiteerd werd op de maatschappij, hun eigen leven waarin het allesbehalve rooskleurig ging. Na al dat geweld voor mijn oren was ik toe aan rust en jaren heb ik behalve de autoradio geen radio aan gehad. Maar ik ben schijnbaar aan mijn tweede jeugd begonnen en vind het weer heerlijk om af en toe muziek te luisteren. Voor mijn verjaardag kreeg ik een apparaat, vraag me niet hoe het heet, waardoor de muziek via de laptop veel mooier klonk. Mijn zoon installeerde van alles op de laptop en telefoon en zette de instructie op het startscherm. Wetende dat moeder zo gauw hij zijn hielen gelicht heeft weer alles vergeten is. ‘Wat vond ik ook weer mooi?’ app ik naar mijn ex-man want geen idee hoe die groepen ook alweer heten. ‘Era en Clannad’ geeft hij door. Coldplay en Snow Patrol en Estas Tonne komen ook op mijn spotify lijstje. En zo langzamerhand komen Queen en Michael Jackson er ook bij en nog vele anderen. Het genieten van muziek is weer terug. En heeft een extra aanvulling en dat is Koreaanse muziek. Ergens het kan gewoon niet anders, moet er toch een graantje Aziatisch bloed in me zitten. Muziek verbindt, maakt blij, zangers en schrijvers kunnen hun pijn, verdriet en frustraties kwijt. Maar vooral de liefde zegeviert in heel veel liedjes gelijk hoop, verlangen, het gemis aan enzovoort. Fijn dat de liefde die we met zijn allen wensen maar niet uitgeroeid raakt in de talloze liedjes die er telkens weer opnieuw verschijnen. Dat we steeds meer naar liefde toe groeien ook al lijkt dat niet zo is voor mij te horen in het liedje: Hate you van Jung Kook (BTS). Hij zingt het met zo’n zachte stem en geeft er zo’n mooie wending aan dat ‘het zwarte, het donkere’ dat we vaak laten corresponderen met de gevoelsgraad haat helemaal verdwijnt. Geweldig als je dit kunt en heel hoopgevend.
Tilly Gerritsma, Mill
