Het nieuwe jaar is begonnen ofwel we gaan gewoon voort op de weg die we zijn ingeslagen. Die van mij is behoorlijk hobbelig en ik ben benieuwd of ik de weg wat meer geplaveid kan krijgen. Hoewel mijn mobiliteit niet iets is om over naar huis te schrijven, elk nadeel heb zijn voordeel. Dus ik ga lekker nog wat meer schrijven.
Net voordat het ‘nieuwe jaar’ begon wilde ik nog even wat boodschappen doen. Veel was het niet maar dan was ik er toch even uit. Op de schettering zag ik een hardloper die gestaag zijn gang ging. Volgens mij verhoogde hij zijn ritme toen hij ietwat omhoog moest ‘klimmen’. Toen ook ik de schettering had verlaten kon ik het niet nalaten te zeggen: ‘Jij loopt nog harder dan ik fiets.’ Een elektrische fiets notabene maar het tijdperk van schaamte heb ik al lang geleden achter me gelaten. Ik geloof dat hij iets in de trant zei van: Valt wel mee. Toen ik bij de kerk was zag ik dat hij me voorbijliep, hij had beslist een binnen weggetje genomen maar toch. ‘Ik zei het je toch’ kon ik niet nalaten om hem te zeggen. Verdorie wat een uithoudingsvermogen!
In de winkel aangekomen was ik mijn boodschappenbriefje vergeten. Tjonge dat was me wat. Ik had er niet veel opstaan maar toch. Dan maar goed in de winkel kijken en vertrouwen op mijn geheugen. Tot mijn vreugde en verbazing zag ik later toen ik thuiskwam, dat ik niets vergeten was. Het briefje lag triomfantelijk op me te wachten maar ik had het deze keer lekker zonder hem kunnen doen. Ik was reuzetrots en dacht: Kom maar op met dat nieuwe jaar. Zo gek doe ik het nog niet.
‘Als jij ergens voor gaat, dan bijt je je er ook helemaal in vast’ zij onlangs iemand tegen mij en dat vond ik wel grappig. Is dat ook zo? Ja voor sommige dingen die me na aan het hart liggen daar ga ik inderdaad voor. Ik heb wel eens gedacht: Volgens mij staan er een aantal engeltjes achter me die in mijn oor fluisteren. ‘Hou vol’ zeggen ze dan. Meer feitelijk niet. En ja ik vind het omgaan met wat men vaak omschrijft als moeilijke mensen, een ware uitdaging. Een enkele keer ren ik inderdaad gillend weg. Dan hoor ik het ego: ik ben het of ik weet het allemaal wel, zo groot dat ik er over struikel. Een van mijn zoons zei eens: Dat je daar energie in stopt? Ja ik vind het eerlijk is eerlijk ook wel een uitdaging. En ja die roepende engeltjes! Eenieder van ons is toch door iemand geliefd die er het vertrouwen in heeft dat het ooit goed komt. Al moeten we die immense liefde dan hogerop zoeken, het is toch een fantastische gedachte die ik graag wil vasthouden. Het mooie van dit vast willen houden is overigens dat ik hier later veelvuldig voor wordt bedankt. Overigens is op tijd loslaten ook een dingetje, Vaak nog moeilijker dat vasthouden. Maar wederom helpen engeltjes hierbij als ik het echt niet meer weet.
De bladzijde van het jaar 2023 is omgeslagen en we zijn met zijn allen, we zitten in hetzelfde schuitje, in 2024 beland. Op 1 januari stond er op mijn kalender geschreven: Leef in het heden, doe alle dingen die gedaan moeten worden. Doe elke dag zo veel goed als je kunt. De toekomst zal zich ontplooien. En op 12 januari zie ik staan: Rustig zitten. Niets doen. Het voorjaar komt en het gras groeit vanzelf. Goh is dat even leuk, dan hoef ik die dag in ieder geval, op kalender zijn advies, lekker even niets te doen. Dat is ook wel eens fijn.
Tilly Gerritsma, Mill
