De laatste tijd komen er steeds meer mensen op mijn pad waar ik heel gezellig mee kan praten en waarmee ik ook de diepte in kan gaan. Ha, daar kan ik echt van genieten. Ieder mens heeft immers heel veel te vertellen en van alles meegemaakt in zijn of haar leven. Hoe kijkt iemand hier tegenaan? Hoe gaat hij hiermee om?
Wat ik wel geleerd heb is dat je hier een groter wereldbeeld zelfs een kosmopolitisch beeld voor nodig hebt. Jawel hoor, ik trek heel even de ruimte naar me toe om hem daarna weer los te kunnen laten. Als een veer schieten de verhalen alle kanten op. Ieder zijn eigen wijsheid, vaak een tijdelijk wijsheid totdat hij opgelost kan worden in een andere wijsheid of andere versie waarin je gelooft. Of denkt te geloven totdat er weer een barst of scheur in komt omdat de wijsheid of tijdelijke waarheid uit zijn voegen barst omdat het hoognodig tijd is om weer iets anders te creëren. Toch waren alle vormen van wijsheid of weten nodig om zo ver te komen. Men kan immers geen klas of groep overslaan, leren gaat stapje voor stapje. En dan hebben we het nog niet over iets beleven en aanvoelen. Dan moet je eerst iets willen accepteren wil je verder kunnen gaan. Als voorbeeld: Ik heb reïncarnatie ofwel meerdere levens nodig gehad in mijn systeem om wat er gebeurt te kunnen begrijpen. Stel dat dit leven een speldenprikje is in het grotere geheel, dat je nog duizenden miljoenen kansen krijgt om van alles te beleven. Om nog heel veel ervaringen op te doen. Gelukkig maar! Twee van mijn vier zonen gun ik eens een heel ander leven. Een leven wat niet zo zwaar is en ze meer vreugde uit kunnen beleven. Anderzijds uit de zwaarte van je leven kun je het meeste leren. Als je het goed hebt leun je maar achterover. Je doet niets en leert niets. We krijgen allen te maken met zuur, zout en zelfs bitter maar natuurlijk ook zoet. Ik heb besloten dat ik zoveel mogelijk zoet wil ontvangen in het laatste stukje van mijn leven. Dat kwam ik nog even te kort in mijn kleurenpakket van het leven. Vandaar de vele leuke gesprekken die op mijn pad verschijnen. Het genieten van mijn kleinkinderen ook al heeft mijn kleindochter last van haar tandjes. De tandjes willen zich laten zien, beuken met geweld tegen het tandvlees aan omdat ze vanuit het onzichtbare naar het zichtbare willen gaan. En als de tandjes er eenmaal zijn kan er lekker gebeten worden, van alles geproefd worden en nieuwe ervaringen worden opgedaan. Dat geldt natuurlijk ook voor kruipen, lopen en van alles vastpakken, willen weten en uitproberen. Het is fascinerend om de wereld te ontdekken, er valt nog zoveel te vimden. Vooral van de onzichtbare wereld in – en buiten onszelf. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik feitelijk niets weet dus er valt nog het nodige te leren en te ontdekken. Daarom ga ik (mijn geest) kraag de kosmos in ofwel in alle tijdelijke werkelijkheden van het bestaan die soms wel duizenden jaren kunnen duren. Fascinerend is het dat de wetenschap en het spirituele steeds dichter bij elkaar komen door gedegen onderzoek. Ik denk aan Pim van Lommel: Eindeloos bewustzijn. En aan Lynne Mc Taggart, die verschillende boeken heeft geschreven die je anders naar de wereld doen laten kijken. Mensen die niet meer in het arbeidsproces aanwezig hoeven te zijn hebben alle tijd om nog immens veel te kunnen leren. Sterker nog dan heb je pas meestal de tijd om je horizon te verruimen en besef je: Wat weten we feitelijk? Niets! En pas dan kan er van alles naar je toe komen. Spannend!
Tilly Gerritsma, Mill
