‘Mag ik je kussen?’ hoorde ik ze zeggen. Ik wilde net de winkel uitgaan en moest inwendig lachen. Ze vroeg het niet zacht, maar gewoon met haar normale (luide) stem zodat de omgeving kon meegenieten.
Natuurlijk was er een gelegenheid dat ze hem wilde kussen, in ieder geval een kus- felicitatie waard. Heerlijk als je dat spontaan op een oprecht gemeende manier kunt vragen.
Later blijkt dat de man in kwestie vader is geworden en dat is een kus-felicitatie dubbel en dwars waard. Er is niets mooiers dan een nieuwe geboorte, een kindje, een zieltje wat opnieuw, volgens mijn beleving, op aarde geboren wordt. Een plek waar enorm veel te leren, te zien en te genieten valt. Ik vond het prachtig om te zien hoe mijn zonen veranderde met het ouderschap. De liefde en aandacht die ze voor hun kinderen hebben. De tijd die ze ervoor nemen, dat was in mijn tijd niet mogelijk. Gelukkig hebben moeder en vader, mits mogelijk, beide een flinke rol om hun kinderen te laten opgroeien.
Ik dacht terug aan mijn kleindochter waar ik onlangs op bezoek was. Bij het afscheid mocht ik ze even knuffelen maar dat was deze keer niet genoeg. Ze bleef pal voor me staan en tuitte haar lipjes, ze wilde een kus van oma. Mijn kinderen verplichten hun kinderen, mijn kleinkinderen niets en daar ben ik blij om. Ik herinner me nog goed dat ik verplicht handen en kussen moest geven als kind en daar had ik een bloedhekel aan. Het iets moeten beviel me niet en hoogstwaarschijnlijk zat een behoorlijke portie verlegenheid ook nog in de weg. Dus als mijn kleinkinderen spontaan aangeven dat ze een knuffel of een kus willen dan vind ik dat geweldig. Ik herinner me nog goed dat kleinzoon Floris een kus wilde en direct daarna zei: papa ook. Papa, mijn jongste zoon kreeg er zowaar een kleur van.
Mijn moeder was niet zo knuffelig en mijn vader al helemaal niet. Wellicht was het de tijdsgeest, wie zal het zeggen. Later in mijn leven bij mijn schoonfamilie, werd er vaker geknuffeld als er familie kwam. Maar als ik ze dan later hoorden roddelen in de keuken dan had ik daar moeite mee. Dat paste volgens mij niet bij elkaar. Het is zoiets als zeggen: Ik hou van je en dan tevens recht in het gezicht slaan. Anderzijds begrijp ik dat beide mogelijk is, houden van er ook weleens moeite mee hebben. Je houdt van je kinderen maar ze kunnen je ook weleens het bloed onder de nagels vandaan halen.
Knuffelen en inderdaad ook kussen is een momentopname zoals alles tijdelijk is in het leven. We kunnen dit niet vasthouden en er zeker niet in blijven hangen. Wel herinneren als iets wat fijn is en de liefde voor de ander even tijdelijk doet stromen in een hogere frequentie. Om daarna weer in balans, in evenwicht te komen omdat ons dagelijkse leven ons opeist.
Ik kan ontzettend genieten als mensen hun oprecht gemeende affectie aan de ander laten zien. Kinderen kunnen dat als geen ander. Daar zit niets opdringerigs bij of sociaal wenselijk gedrag. Het is puur hoe ze zich op dat moment voelen. Ik weet nog goed dat mijn twee oudste zonen naar school gingen. Ze waren nog heel erg jong. Toen ik ze handje in handje naar school zag lopen zag ik dat de oudste de jongste een kus gaf. Later bleek dat hij dit dan op het schoolplein niet meer hoefde te doen. Dat is toch lachen en genieten als je dit later hoort. Ik hoop dat ik nog vele oprecht gemeende knuffelmomentjes mag meemaken. En ik gun dat met heel mijn hart ook een ander toe.
Tilly Gerritsma, Mill
