Zaterdag 29 juni, in de verte hoorde je de muziek van Bruce Springsteen in het Goffertpark, is Rob mijn ex-man en beste vriend, overgegaan.
Op 11 april werd hij thuis behoorlijk verward gevonden. Na opname in het ziekenhuis ging hij naar Hospice De Waalboog: De linde. We hebben ruim twee en een halve maand gekregen waar we bewust afscheid hebben kunnen nemen en dat was erg fijn.
Mijn eerste kennismaking met Rob was in Nijmegen op het plein bij het waaggebouw. Ik kwam uit het bierkeldertje met een stel vriendinnen en Rob stond daar met zijn neef Thijs bij een felrode mini cooper. Ik vond het een prachtige man om te zien. Groot, slank en heel mooi lang haar. Samen met een vriendin bleef ik bij de gestrande mannen staan. Na wat gepraat werd er aan mij en de vriendin gevraagd of we een keer een afspraak wilde maken. Voor zover ik me herinner had de bewuste vriendin niet zoveel zin maar ik des te meer. Zo’n knappe jongeman die liet je toch niet gaan. Dus ik liet duidelijk merken dat ik dat wel wilde. Geen idee waar de volgende afspraak was maar ik kreeg wel mooi verkering met Rob.
In die tijd deed ik mijn opleiding ziekenverzorging in Dekkerswald. We hadden een pasje en mochten tweemaal in de week tot 24.00 uur wegblijven, de rest van de dagen tot 22.00 uur.
Na Dekkerswald ging ik op kamers wonen, midden is de stad op plein 44. Mijn brommer, een peugeot, had Rob lichtpaars geverfd en daar was ik maar wat trots op. Rob’s grootste hobby was muziek. Toen we later getrouwd waren zongen we onder het afwassen vaak liedjes van de Beatles, die kende ik het beste.
Hoewel we al heel lang gescheiden zijn, Rob is altijd mijn beste vriend gebleven. Ik ben enorm dankbaar dat we vier zonen hebben gekregen. Dat hij me steunde in moeilijke tijden, hij was de rust zelve. Dat hij altijd een luisterend oor had als ik weer eens over -emotioneel was. Het is voor mij zo duidelijk als wat dat Rob de beste partner was voor mijn persoonlijke bewustzijnsverruiming. Heel diep van binnen correspondeerden onze zielen ofwel onze gevoelswaarden heel duidelijk met elkaar en hebben we ieder voor zich, de ander in zijn eigen waarde gelaten. Ik heb altijd op mijn eigen manier van hem gehouden en zag de prachtige eigenschappen die hij had en heeft.
Rob is voor mij niet dood. Hij, dat wat hij feitelijk is: bewustzijn verpakt in ziel en geest, leeft op een ander level in een andere staat gewoon door. Ik geloof, nee ik Weet omdat ik daar zelf een stukje van heb mogen proeven, heb gezien en ervaren, dat Rob in een prachtige sfeer terecht komt. Ergens waar geen pijn en verdriet meer is maar de liefde overheerst.
Voorbij de pijn kijk ik met dankbaarheid terug op ons gezamenlijk leven. Dankbaar dat ik de laatste nachten bij hem was in hospice De Linde. Dankbaar dat hij de pijnbestrijding goed vond toen ik het vroeg. De traan in zijn ogen die hij me liet zien omdat hij besefte dat zijn leven hier op aarde voorbij was. Dankbaar dat de pijn en het verdriet zorgen voor een prachtig kinderboekje over de dood, die niet bestaat, dat straks gaat verschijnen. Toen ik je hierover vertelde en ook in welke sfeer je terecht kwam glimlachte je. Je glimlach, je zachte lach, waarmee je ons al die maanden na het constateren van je lichamelijke ziekte, verblijd hebt. Je hebt vanaf het begin je lot volledig geaccepteerd en maakte het afscheid voor ons allen, daardoor ook wat gemakkelijker.
Een prachtige ziel, lieve Rob, het ga je goed. Eens zie ik je weer terug.
Tilly Gerritsma, Mill
