Het is genieten, ik zit in een goeie vibe. Als ik beter had opgelet, had ik het eerder geweten. Als ik goed in mijn energie zit dus niet meer zoveel ’hoef te slapen en gapen i.v.m. Lyme, dan moet ik opletten dat ik mezelf niet voorbijloop. Dan trek ik weer meer de buitenwereld in op zoek naar sociale contacten.
Je hebt buiten en binnen nodig om jezelf te kunnen ontwikkelen. Buiten is de buitenwereld die als het ware schreeuwt om aandacht. Je wil verleiden tot van alles en nog wat. Binnen wil zeggen je eigen intuïtie, je hartgevoel, dat aangeeft of je, je nog prettig voelt. Dat je de dingen doet die je wezenlijk vreugde geven en daarbij ook energie genereert. Het grappige is dat ik weet dat ik nu op dit moment, me niet te veel moet bezighouden met de buitenwereld. Behalve als het mijn gevoelswereld, de kijk op me zelf, met blinde vlekken en al, echt wat oplevert. Het kinderboekje wat ik wilde schrijven is klaar maar het is wachten op de illustrator, die is druk dus geduld mijnerzijds is noodzakelijk. Ondertussen ben ik echter ook bezig met een boek voor volwassenen die zichzelf, hun gevoelswereld, steeds beter willen leren (her)kennen. Uiteraard moet ik dan ook zelf met de billen bloot maar dat ben ik zo ondertussen wel gewend. Hoewel ik geen paarlen voor de zwijnen hoef te werpen.
Tussen al het geschrijf door heb ik of krijg ik ook ruimte voor de buitenwereld. Ik moet immers ook weer geïnspireerd worden en heb nieuwe input nodig. Ik app een vriendin die ik een jaar of wellicht nog langer, niet gezien heb. Het mooie is dat als ik met haar afspreek, het direct vertrouwd voelt. We raken feitelijk nooit uitgepraat omdat we niet alleen ons gezin hebben maar ook onze eigen ontwikkeling. Waar houden we ons mee bezig? Is het niet fantastisch dat we na een leven hard werken ons ook met ons zelf mogen bezighouden. Wat bezield ons? Of met andere woorden na de vele verplichtingen die nu eenmaal bij het opvoeden van kinderen hoort, zijn we zelf aan de beurt. We gaan gezellig lunchen bij ‘D’n Buurman’, er is gesprekstof genoeg. We praten over het wonder van de geboorte van een kind. Hoe je bij kinderen soms al een stukje van de persoonlijkheid kunt aflezen in het gezicht. Hoe fascinerend is het om je kleinkinderen te zien opgroeien en je eigen kinderen de rol als vader en moeder ziet spelen. Onze Lucy is een pittig dametje wat betreft gedrag lijkt ze op mijn oudste zoon, dus niet haar vader. Wie kunnen ze de ‘schuld’ geven van haar temperament. Is het opa of oma of heeft het soms een generatie overgeslagen? Of gewoon haar eigen persoonlijkheid met de wetenschap als ziel, dat het wel goed zit. Dat deze ouders het best voor haar zijn om zich te kunnen ontwikkelen. Ik geniet van het feit dat mijn zoon en zijn vrouw zo soepel omgaan met haar gedrag en daar ook hartelijk om kunnen lachen. Ik kon dat niet, zat nog te vast in het keurslijf van wat hoort en niet hoort. Ik ben blij dat zij dat naast zich hebben neergelegd en veel vrijer en creatiever omgaan met de opvoeding. Hopelijk kunnen ze dit zo goed en zo kwaad als het gaat vasthouden. Ik geniet van de buitenwereld en ga ook intens graag naar mijn binnenwereld om te kunnen schrijven. Gelukkig heb ik iemand gevonden op dezelfde golflengte. Hij kijkt mee of mijn verhaal wat uiteraard duidelijk is voor mezelf, ook door de ander begrepen wordt. Hopelijk zit ik nog een hele tijd in een goede vibe. Dan zal ook dat boek op zijn tijd geboren worden.
Tilly Gerritsma, Mill
