We zitten alweer bijna op de helft van het jaar 2024. In mijn tuintje zie ik de weelderige paarse bloemenzee verschijnen die gelijk een kringloop telkens weer terugkomen. En zich net als onze uitdijende gedachten en het uitdijende heelal zich verder verspreiden in mijn tuintje.
Het is bijna twee maanden geleden dat Rob, mijn ex-man, in een ander stadium van het leven terecht kwam. Een inoperabele hersentumor zorgde ervoor dat het leven dat hij voorheen geleefd had tot een abrupt einde kwam. Langzaam glijdt hij nu weg uit dit aardse leven. Vanaf het begin heeft hij zijn ziekte geaccepteerd en heeft er vrede mee. Vele mooie gesprekken heeft hij nog gehad met zijn zoons. Ik heb me verwonderd en heb mijn zonen bewonderd voor de aandacht en zorg die ze hun vader geven. Daar heb ik intens van genoten. Hij is er nog steeds maar anderzijds laat hij het aardse bestaan steeds meer los. Hij geniet nog steeds van de kleinkinderen, ook foto’s en filmpjes brengen een glimlach op zijn gelaat. ‘Mam wat is pa rustig en vredig, nog steeds is hij een voorbeeld voor mij’ zegt een van mijn zonen. De andere zoon vindt het lastig om aan zijn kinderen uit te leggen wat de dood is. Mij heeft het weer aangezet om een boekje te gaan schrijven voor kinderen over ‘de dood’. De dood die er vanuit mijn beleving niet bestaat. Hier ben ik nog volop mee bezig. Geboorte en dood, over beide heb ik geschreven om mijn kleinkinderen er iets meer over te vertellen. Natuurlijk heeft eenieder zijn eigen ervaring hiermee maar we kunnen altijd nog zoveel meer ontdekken en leren. Als ik nadenk over mijn leven en waar ik nog wat meer over zou willen leren, dan betrap ik me erop dat ik wederom denk dat ik nauwelijks iets geleerd heb. Niet in de zin dat ik van ‘mijn fouten’ niet geleerd heb maar wel dat er nog veel meer te leren en te ontdekken valt. En met name het mooie van het menszijn vertaald in daden, in intuïtief gedrag of handelen wat erger voorkomt. Hoe vaak gaat het (net) goed in plaats van fout? Hoeveel ‘engeltjes’ zijn daarmee gemoeid om de mens te waarschuwen als het dreigt mis te gaan? Ik heb geen idee, maar het moeten er ontelbare zijn als men bedenkt dat eenieder van ons wel een ‘engeltje’ heeft.
Zoals ieder jaar is het weer druk met de verjaardagen in juni. We hebben Rob zijn verjaardag gewoon gevierd en hij heeft ervan genoten. Mijn moeder is weggevallen maar daarvoor in de plaats is Lucy, mijn jongste kleindochter, gekomen. Het leven gaat gewoon door.
De jongste zoon is na enige twijfel toch op de afgesproken tijd op vakantie gegaan. Even opladen en tijd voor het gezin dat er de laatste tijd bij ingeschoten is. Ik ben er blij om en geniet van de foto’s en filmpjes die ze sturen. En ook Rob geniet stilzwijgend van de filmpjes. Hoewel hij heel duidelijk het land der levende, zoals men dat vreemd genoeg noemt, gaat verlaten, is er een serene rust over hem heen komen vallen. Heel bijzonder dat hij vaak reageert op onze gesprekken met een stille vriendelijke lach. Hij is heel tevreden hoe het voor hem is en dat maakt het afscheid voor ons ook veel gemakkelijker. De verzorging in de hospice is heel fijn en het contact laagdrempelig. Iedere week krijgen ze van een bloemist bloemen die niet verkocht zijn en daar wordt menig vaasje mee gevuld en menig bewoner mee verrast. Wat fijn dat er een hospice is als het thuis niet meer kan omdat de verzorging te intensief is voor de naasten. Heel fijn dat op deze manier het afscheid door vele handen wordt gedragen.
Tilly Gerritsma, Mill
