De tijd van compleet uitgestorven straten ligt al weer even achter ons. De fileloze ochtendspits, de vliegtuigen aan de grond, de lege schoolpleinen. Maar ook de verbondenheid, solidariteit en gedeelde angst. Het lijkt alweer bijna even onwerkelijk als dat het was in de weken dat we ermee leefden.

Hoe verzinne ze’t toch dur bij dieje Neije krant, ùn kuukskestrommel ès d’n hoofdprijs.

De afgelopen weken zijn we in onze collegecolumns vooral ingegaan op de Corona-crisis. Deze ongekende pandemie heeft enorme impact op onze samenleving en vraagt natuurlijk veel van onze aandacht en inzet.

Is het een of twee jaar geleden dat pa en ma duif weer een nestje gingen bouwen? Ik zou het echt niet meer weten. Ze hebben de boom echter weer gevonden en het is een bedrijvigheid van jewelste. Totdat het stil wordt, broedtijd!

We zijn in een nieuwe fase van de coronacrisis beland nu het aantal besmettingen, IC-opnames en overlijdens de afgelopen tijd gelukkig flink is afgenomen.

Ja hier zitte ze, dees dreeij, die aalt hier zitte, die zitte hier, Guus, Anco en nie te zien Henk.