Tilly Gerritsma

In dit voorjaar zou het boek: Zin in het alledaagse, uitgebracht worden. Een van de vele verhalen is van mij afkomstig. Al eerder heeft dit interview in de krant Trouw gestaan. Maar ja de coronaregels hé. Dus wordt de verschijningsdatum naar 21 september verschoven.

Het voordeel van met pensioen zijn is dat je alle tijd van de wereld hebt. Vreemd genoeg helpt het verhaal van corona hier ook bij. Want we mogen nergens meer naar toe. Horeca en winkels zijn dicht en we moeten voor onze gezondheid thuisblijven.

Als ik mijn telefoon aanzet zie ik dat Daan zoals gewoonlijk een berichtje heeft gestuurd. Deze keer geen ellenlange berichtjes omdat het ’s nachts spookt in zijn hoofd, maar zowaar een enkel bericht met foto van deze ochtend.

‘Verbinding’, gaat er als eerste woord... als gevoel door me heen als ik wakker word. Ja dat is me zowat: verbinding. Uiteraard ga ik de uitdaging aan en bedenk want ik allemaal weet over verbinding. ‘Positief’ hoor ik in gedachten mijn grootste leermeester zeggen, als ik de neiging heb om aan

Ophef om anti-vaccinatiepreek, lees ik in een artikel van het AD. Gezonde mensen hebben geen vaccinatie of medicijnen nodig, zegt de Drutense pastoor Jos Hermans in zijn preek. Ja daar zeg je zowat. Ik ben het helemaal met hem eens. Als we gezond zijn, echt gezond, hebben we niets nodig.

Kerstmis is voorbij en waar gaan we met zijn allen naartoe met de wereld? Dat is de vraag die wellicht bij meer mensen speelt. Onlangs viel mijn oog op een filmpje van een verhoor van Prof Dr. Bob de Wit, hoogleraar strategisch leiderschap- Nyenrode Business University.

‘Kom even gezellig bij me zitten’ zei het oude vrouwtje. Toen ik ietwat verbaasd keek vertelde ze me dat ik niet bang voor corona hoefde te zijn. ‘Het is bijna Kerstmis’ zei ze. ‘Vrede op aarde’.

‘Heeft Poekie (de kat) ook een soort beschermengel?’ vraagt Daan op een dag en daar moet ik het antwoord op schuldig blijven. Dieren voelen veel meer, zien, ruiken en horen veel beter maar een beschermengel? De vraag komt naar aanleiding dat Poekie op stap is geweest en zeer gehavend

‘Het is klaar’ zei de klusjesman ‘kom je even kijken hoe het eruit ziet?’ Ik bewonderde zijn werk en praatte tegen een paar ogen. De rest was verscholen achter een masker. Als ik hem de volgende dag zonder masker tegen zou komen zou ik hem niet herkennen. Een vreemd idee is dat.

Op een dag werd ik verrast met een grote bos bloemen. Als steuntje in de rug omdat veel vrijwilligerswerk wat ik eerder deed, op dit moment fysiek niet meer lukt.